Anglosasko-żydowskie elity przeciwko Słowianom

SobórSłowiański_herb

Obie wojny światowe w XX w. były w istocie wojnami Zachodu przeciwko narodom słowiańskim. Nie zagłada Żydów, ale zagłada Słowian* była głównym celem II wojny światowej. Ofiary tak ludzkie, jak i zniszczenia majątku narodów słowiańskich w II wojnie światowej wielokrotnie przekraczają ofiary i straty narodu żydowskiego.

Proces norymberski był jedynie swego rodzaju zasłoną dymną. Przed wysokim międzynarodowym trybunałem stanęła część zbrodniarzy spośród ówczesnego przywództwa Niemiec hitlerowskich. Norymberska zasłona miała jednocześnie za zadanie: ukryć decydujące o zbrodniach i zniszczeniu majątków narodów słowiańskich – światowe elity żydowsko-anglosaskie. MIĘDZYNARODOWY  TRYBUNAŁ –  za zbrodnie przeciwko narodom słowiańskim – ciągle przed nami.

Wiosną tego roku zostałem zaproszony na międzynarodową konferencję słowiańską do Mińska. Z wiadomych powodów tzw. ” pandemii Covid-19 ” nie udało mi się wyjechać, a tym samym wystąpić  na konferencji z przygotowanym referatem. Wysłałem organizatorom referat drogą elektroniczną. Główne tezy referatu zostały odczytany na konferencji przez jednego z moich białoruskich przyjaciół. Następnie referat został opublikowany w tygodniku „Russkij Wiestnik” w numerze z datą 22.04.2021 r.(http://www.rv.ru/content.php3?id=13822), a także, jak się okazało, na internetowej stronie  ” Russkaja narodnaja linia” w dniu 28.04.2021 r.(https://ruskline.ru/author/z/zeminskii_pavel_)

Wydarzenia mające obecnie miejsce na granicy polsko-białoruskiej, określane jako ” kryzys migracyjny”, skłaniają mnie do przedstawienia wyżej wspomnianego referatu, którego treść dotyczy znacznie szerszego kontekstu niż „ukraiński„, który był jedynie pretekstem do ogólniejszych rozważań.

P.S Niżej przedstawione są dwie wersje językowe referatu: po polsku i po rosyjsku. W publikacjach w mediach rosyjskich pominięto krótkie wprowadzenie zawarte w oryginale oraz pewne fragmenty zakończenia. Nie zmienia to jednak istotnych treści zawartych w oryginale. Polski czytelnik uzyskuje dostęp do wszystkich wersji.

PZ

_________________________________

* Zagłada Słowian

Nigdy nie istniał plan zagłady Żydów. Istniał natomiast i był realizowany plan zagłady Słowian (Generalplan Ost) opracowany przez żydowskie kierownictwo III Rzeszy.
Procent grup narodowych przeznaczonych do eliminacji oraz wysiedleń na terenach okupowanych, przeznaczonych przez III Rzeszę na niemiecką kolonizację
Grupa narodowa           Procent przeznaczony do eliminacji/wysiedlenia
Polacy                                           80-85%
Rosjanie                                      50-60% przeznaczonych do eliminacji oraz 15% do wysłania na zachodnią Syberię.
Białorusini                                   75%
Ukraińcy                                      65%
Litwini                                          85%
Łotysze                                         50%
Estończycy                                   50%
Czesi                                             50%
Łatgalowie                                 100%

https://wiernipolsce1.wordpress.com/2015/02/23/dosc-klamstw-holokaustu-potrzebny-film-o-ludobojstwie-zydow-na-polakach/ ; https://wiernipolsce1.wordpress.com/2017/04/22/polaku-poznaj-zyda/

________________________________

Polska wobec „ Rosyjskiej wiosny w Donbasie -2021”

Wraz z wyborem J. Bidena na prezydenta USA oraz powierzeniem funkcji sekretarza stanu A. Blinkenowi jasnym było, że podgrzewanie konfliktu na Ukrainie będzie nieuchronnie jednym z narzędzi nacisku na Rosję ze strony amerykańskich jastrzębi, których celem numer jeden jest zahamowanie dążeń Chin do skutecznego przełamania hegemonii Stanów Zjednoczonych.

Odgrywaniu przez US Army, na zamówienie żydowsko-anglosaskich globalistów, roli światowego żandarma pozostaje z jednej strony coraz krótszy przedział czasowy ( wobec słabnącej pozycji gospodarczej USA i wzmacnianiu się gospodarczej pozycji Chin, rozwijających także zbrojenia, a ponadto umiejętnie zabiegających o parasol ochronny strategicznych sił Rosji ), z drugiej zaś strony nie ma pewności co do zachowań samej Rosji. Wprawdzie penetracja Rosji przez żydowsko-anglosaskich globalistów jest bardzo znacząca, zarówno w sensie kapitałowym, technologicznym, jak niestety również ideologiczno -edukacyjnym, to jednak istnieją wewnątrz Rosji ( w społeczeństwie, w armii, a zapewne także w ośrodkach władzy) siły przeciwne dalszej destrukcyjnej ekspansji „ zachodniej demokracji”, ideologii „ praw człowieka” oraz „ inkluzywnego kapitalizmu”.

Otwarty, globalny konflikt nuklearny USA ( i sojuszników) z Chinami, a teraz już ze strategicznym sojuszem Chiny-Rosja, jest wykluczony. Pozostaje gra na tworzenie i eskalację działań V kolumny wewnątrz Chin i Rosji ( gospodarczej, politycznej, religijnej), na maksymalne osłabianie pozycji ekonomicznej obu państw, a także wikłanie zarówno Chin, jak i Rosji w regionalne konflikty zbrojne, i tym samym faktycznie prowadzenie wojny hybrydowej z Chinami i Rosją – co faktycznie ma miejsce od kilku, a nawet kilkunastu lat. W przypadku Rosji te newralgiczne regiony, to Kaukaz, Azja Środkowa, Daleki Wschód oraz Ukraina. Trzy z pierwszych wymienionych regionów w bardzo niewielkim stopniu dotyczą Polski, natomiast rozwój sytuacji na Ukrainie w sposób bezpośredni dotyczy bezpieczeństwa Polski. Skupmy się zatem na Ukrainie.

Niemal siedem i pół roku trwa destabilizacja Ukrainy, a od siedmiu lat hybrydowy konflikt między USA a Rosją wywołany przez siły specjalne i fundusze amerykańskie, które dla kamuflażu i skłócenia Słowian posłużyły się szowinistycznymi nacjonalistami ukraińskimi oraz miejscowymi żydowskimi oligarchami.

Sprzedajne, pookrągłostołowe elity – rządzące w różnych politycznych konfiguracjach Polską po 1989 r. ( PO, PiS, SLD, hierarchia Kościoła Katolickiego), skorumpowane lub szantażowane przez żydowsko-anglosaskie ośrodki decydenckie – zostały użyte nie tylko do autoryzacji przestępczego reżimu kijowskiego, ale także do tworzenia bloku antyrosyjskiego, antysłowiańskiego i proamerykańskiego ( a właściwie pro anglosasko-żydowskiego). Początkowo w popieraniu przestępczego reżimu kijowskiego, wykorzystywano cynicznie ideę suwerenności i samostanowienia narodów, odwoływano się do haseł „ obrony demokracji”, przestrzegania „praw człowieka”, konieczności wprowadzenia zasad „ liberalizmu i wolnego rynku” oraz walki z „komunizmem i imperializmem”. Następnie, po wyborczym zwycięstwie partii PiS i objęciu stanowiska prezydenckiego przez Andrzeja Dudę retoryka polityczna została zmieniona na rzekomo narodową, patriotyczną, katolicko-mesjanistyczną, wrócono do liczącej sobie kilka wieków koncepcji Polski jako przedmurza cywilizacji zachodniej i chrześcijaństwa, broniącej wartości europejskich przed zagrożeniem barbarzyństwa euroazjatyckiego i autokratyzmu. Obóz partyjny PiS, który w rzeczywistości w wymiarze ekonomiczno-finansowym, politycznym i militarnym nie posiada żadnej samodzielności wobec dyktatu anglosasko-żydowskiego, starano się przedstawić jako narodowy, suwerenistyczny i liderujący budowie cywilizacyjnej alternatywy rozwojowej wśród postsocjalistycznych krajów Europy Środkowo-Wschodniej, w oparciu o koncepcję tzw. Międzymorza.

Propaganda tego sztucznie wykreowanego wizerunku partii PiS jest na tyle skuteczna, że partia PiS uznawana jest powszechnie tak na Zachodzie, jak na Wschodzie za partię…nacjonalistyczną. Nie ma to nic wspólnego ani z ideowymi korzeniami PiS, ani z jej programem partyjnym, ani z realną polityką państwową realizowaną przez rządy tej partii oraz wywodzącego się z jej środowiska prezydenta, Andrzeja Dudę.

Trzeba zauważyć, że ten wizerunek jest na rękę wielu siłom politycznym tak w Unii Europejskiej i Stanach Zjednoczonych ( czyli na tzw. Zachodzie), jak i w Rosji, a nawet na Ukrainie i na Białorusi ( czyli na tzw. Wschodzie).

Na Zachodzie partia PiS przedstawiana jest jako archaizm cywilizacyjny i polityczny, jako zagrożenie dla tzw. „społeczeństwa otwartego”, jako relikt zwalczanej koncepcji państwa narodowego, a w skrajnych interpretacjach jako przestroga przed nietolerancją kulturowo-religijną, ksenofobią i totalitaryzmem. Takie epitety wobec partii PiS są na rękę zwolennikom federalizacji Unii Europejskiej oraz szerzej pomyślanych koncepcji antypaństwowego globalizmu.

Z kolei na Wschodzie „ nacjonalistyczny” PiS jest wygodny dla budowy wizerunku zewnętrznego wroga mającego ambicje terytorialne, wyznaniowe i polityczne ( taki wizerunek propagowany jest częsty na Ukrainie i ostatnio na Białorusi) oraz jako nieobliczalny, awanturniczy, destrukcyjny i całkowicie najemny podmiot państwowy o skłonnościach wręcz faszystowskich, który gotów jest uczestniczyć w krucjacie na Wschód ( taki wizerunek bardzo często przedstawiany jest opinii publicznej w Rosji, głównie za pomocą mediów, ale zdarza się i w oficjalnych oświadczeniach polityków). W oświadczeniach polityków rosyjskich, a także u większości komentatorów politycznych oraz w dyskusjach, w mediach społecznościowych – Polska przedstawiana jest także jako niemal genetyczny przeciwnik gospodarczych i politycznych kontaktów Rosji z Europą Zachodnią, w tym głównie z Niemcami. Pomija się zupełnie fakt istnienia opozycji nie tylko parlamentarnej (co może mniej ważne z punktu widzenia przyszłości i możliwych przyszłych relacji dwustronnych), ale i pozaparlamentarnej, co jest ważniejsze z punktu widzenia przyszłości. Niemal powszechne jest pomijanie istnienia w Polsce środowisk politycznych z sympatią odnoszących się do Rosji, Białorusi i nieszowinistycznej, niebanderowskiej części Ukrainy. Praktycznie nie poszukuje się ze strony Wschodu partnerów w Polsce do bieżącej i przyszłej współpracy, choć jest to w interesie stron dialogu unikającego stereotypów i uprzedzeń historycznych. W dużej części jest to skutkiem faktu, że dialog polsko-rosyjski często odbywa się z udziałem pośredników żydowskich ( co jest niemal regułą w mediach, i często ma miejsce w życiu politycznym), których czarnym snem jest przyjacielska koegzystencja narodu polskiego i rosyjskiego, a jeszcze bardziej powstanie czegoś, co moglibyśmy nazwać imperium słowiańskim, czyli największej wspólnoty ludzi białej rasy, bliskich sobie etnicznie i kulturowo. Takie imperium byłoby także trudnym do zaakceptowania faktem politycznym dla elit anglosaskich i struktur masońskich, których istotą ideową jest urojone wybraństwo i tradycja sprawowania władzy oparta głównie na czynniku siły – na podboju, kolonializmie i wyzysku.

Z głównego nurtu wschodnich (głównie rosyjskich dyskusji) polityków i komentatorów politycznych – spętanych niemal podobnie jak w Polsce wszechobecną poprawnością polityczną i kagańcowym ustawodawstwem, posługującymi się zaimplantowanymi także tam takimi prawymi potworkami, jak „ antysemityzm” i „ mowa nienawiści” – wyrzucone są poglądy, które wyjaśniałyby żydowski zamach stanu, jaki dokonał się w Polsce w 1989 r., i który trwa do chwili obecnej. Prawie nigdzie nie spotkamy się z właściwym, precyzyjnym zdefiniowaniem składu etnicznego rządzących elit pookrągłostołowych, zdominowanych wprost przez środowiska żydowskie, bądź de facto realizujących ich cele gospodarcze i polityczne. Zapewne jedną z przyczyn tego milczenia, jest nierozwiązanie problemu żydowskiego również w samej Rosji, i generalnie w krajach poradzieckich.

Przejdźmy teraz do sytuacji na Ukrainie, a szczególnie w Donbasie.

Truizmem jest, że współczesna Ukraina, to państwo całkowicie zbankrutowane, skolonizowane przez zagraniczny kapitał posługujący się jedynie tamtejszymi oligarchami, jako całkowicie posłusznymi marionetkami, nawet jeśli wydają się oni czasami samodzielni. Współczesna Ukraina, to nie Ojczyzna-matka, ale nieczuła macocha, która nie troszczy się o swoje dzieci i wygnała z tego potencjalnie bogatego kraju miliony swoich obywateli na tułaczkę za granicę. Współczesna Ukraina, to jak chorobliwie uzależniony narkoman, gotowy zrobić każdy nieroztropny, samo-unicestwiający krok w zamian za obietnicę dostarczenia narkotyku. Współczesna Ukraina, to kraj bez przyszłości jeżeli zostanie w rękach anglosasko-żydowskich spekulantów i okupantów, jeżeli pozostanie poza słowiańską wspólnotą. Taką sytuację przewidział i opisał, w nieco innych realiach historycznych, polski geopolityk i główny negocjator niepodległości Polski na pokojowej Konferencji Paryskiej w Wersalu, w 1919 roku – Roman Dmowski. W 1930 r. na łamach „Dziennika Wileńskiego”w serii artykułów, znanych później pod tytułem „ Kwestia ukraińska” Dmowski opisał fenomen Ukrainy (http://www.polskaprawda.pl/QuickUserfiles/file/_4_cz_t_4.pdfhttps://www.youtube.com/watch?v=PfeHWYXVstkhttp://perevodika.ru/articles/81226.html )

Współczesna Ukraina, to obszar idealny do realizacji strategii kontrolowanego chaosu, jednej z naczelnych doktryn prowadzenia polityki zagranicznej przez USA. Pielęgnowane starannie nastroje antyrosyjskie w społeczeństwie ukraińskim – głównie w młodym pokoleniu; olbrzymia emigracja bądź gotowość Ukraińców do emigracji zarobkowej na stałe (https://www.forum-ekonomiczne.pl/komentarz-eksperta-kwalifikacje-prowadza-do-emigracji/); w części naturalny, ale także „hodowany” kompleks i zazdrość wobec krajów sąsiedzkich, w których żyje się dostatniej i bezpieczniej; zasilany finansowo, sprzętowo i technologicznie sektor wojskowy; pogłębiający się niedostatek społeczeństwa-wszystko to sprzyja cynicznemu wykorzystaniu mieszkańców współczesnej Ukrainy, głównie młodych mężczyzn, do działań agresywnych i roszczeniowych. Współcześni młodzi Ukraińcy to nie tylko żołnierze w regularnej armii, zwłaszcza tej w pobliżu linii bezpośredniego styku z oddziałami Donieckiej i Ługańskiej Republiki Ludowej, ale także wspomniana wyżej kilkumilionowa rzesza czasowych emigrantów na terenie słowiańskich państw: Rosji, Polski, Czech,Słowacji i Białorusi. Diaspora ukraińska w wymienionych krajach to wymarzone środowiska do działalności służb zarówno ukraińskich, jak i zachodnich. To środowiska, które w zależności od dyrektyw „ oficerów prowadzących” mogą być użyte dla celów nie tylko nie zgodnych z interesami państw czasowej rezydencji ( dotyczy to szczególnie kraju z tak złożoną i krwawą historią najnowszą stosunków z Zachodnią Ukrainą, jak Polska) , ale jak zajdzie potrzeba mogą służyć wprost do celów zorganizowanej działalności wywiadowczo-dywersyjnej w formacie wojny hybrydowej ( jak może to mieć miejsce w pierwsze kolejności przeciwko Rosji i Białorusi, nie będącymi członkami NATO, ale nie może być wykluczone także w stosunku do Polski – będącej członkiem NATO).

W pełni uzasadnione jest zatem przypuszczenie, że w zależności od rozwoju globalnej sytuacji gospodarczej i politycznej, aglosasko-żydowskie ośrodki decyzyjne użyją czynnika ukraińskiego dla realizacji własnych celów w stosunku do Chin i Rosji. Ukraińskie siły zbrojne w Donbasie będą tylko jednym z czynników i narzędzi użytych w wojnie regionalnej i w wojnie hybrydowej. Niewątpliwie innym czynnikiem będą w dużym stopniu podporządkowane amerykańskiej doktrynie wojennej siły zbrojne NATO, a w szczególności całkowicie podporządkowane i niesamodzielne siły zbrojne najsilniejszych armii w Europie Środkowo-Wschodniej, tj. Polski i Rumunii. Komponent polski będzie najbardziej zaangażowany ze względu na uwarunkowania historyczne i strategiczne. W zależności od reakcji społecznej, głównie w Polsce i na Białorusi, zostanie uruchomiony potencjalnie anarchizujący i destabilizujący sytuację wewnętrzną czynnik diaspory ukraińskiej.

Środowiska społeczne i polityczne w Polsce, nastawione niekonfrontacyjnie do sąsiadów na Wschodzie, identyfikujące się z rodowodem słowiańskim, które dodatkowo potrafią wyciągać wnioski z doświadczeń pierwszej i drugiej wojny światowej, winny zatem przywiązywać dużą uwagę do wydarzeń w Donbasie oraz do prób skłócenia Polaków ze swoimi sąsiadami na Wschodzie. Natomiast politycy i społeczeństwa w Rosji, na Białorusi i w niebanderowskiej Ukrainie winni rozróżniać między obecnymi elitami władzy w Polsce, a polskimi patriotami i członkami organizacji narodowych wywodzącymi swój rodowód polityczny nie z antyrosyjskiego obozu piłsudczykowskiego, ale z obozu realizmu politycznego narodowej demokracji, szukającego porozumienia i partnerskiej współpracy z Rosją.

Paweł Ziemiński

____________________

Польша и «Русская весна на Донбассе -2021»

С избранием Дж. Байдена президентом США и назначением госсекретаря А. Блинкена стало ясно, что разжигание конфликта на Украине неизбежно станет одним из инструментов давления на Россию со стороны американских ястребов. , цель номер один – остановить попытки Китая эффективно сломить гегемонию Соединенных Штатов.

С одной стороны, роль мирового жандарма играет армия США по просьбе еврейско-англосаксонских глобалистов (в связи с ослаблением экономического положения США и усилением экономического положения Китая, а также разработки вооружений и умелого поиска защитного зонтика у российских стратегических сил).), с другой стороны, существует неопределенность в отношении поведения самой России. Хотя проникновение в Россию еврейско-англосаксонских глобалистов многозначительные, как с точки зрения капитала, технологий, так и, к сожалению, с точки зрения идеологии и образования, внутри России есть силы (в обществе, в армии и, вероятно, также в центрах силы. ), которые выступают против дальнейшей деструктивной экспансии «западной демократии», идеологии «прав человека» и «инклюзивного капитализма».

Об открытом глобальном ядерном конфликте между США (и их союзниками) с Китаем, а теперь и со стратегическим союзом Китая и России не может быть и речи. Существует игра по созданию и эскалации действий 5-й колонны внутри Китая и России (экономической, политической, религиозной), чтобы максимально ослабить экономическое положение обеих стран и вовлечь Китай и Россию в региональные вооруженные конфликты, и, таким образом, фактически ведет гибридную войну с Китаем и Россией, которая продолжается уже несколько или даже несколько раз лет. В случае России такими критическими регионами являются Кавказ, Средняя Азия, Дальний Восток и Украина. Три из первых упомянутых регионов относятся к Польше в очень ограниченной степени, в то время как развитие ситуации в Украине напрямую влияет на безопасность Польши.

Так что давайте сосредоточимся на Украине.

Украина находится в дестабилизации почти семь с половиной лет, и вот уже семь лет гибридный конфликт между США и Россией был спровоцирован спецназом и американскими фондами, которые использовали украинских националистов-шовинистов и местных еврейских олигархов для маскировки и ссоры Славян.

Продажные элиты за круглым столом – правящие Польшей в различных политических конфигурациях после 1989 года (PO, PiS, SLD, иерархия католической церкви), коррумпированные или шантажируемые еврейско-англосаксонскими центрами принятия решений – использовались не только для того, чтобы санкционировать киевский преступный режим, а также создать антироссийский, антиславянский и проамериканский (или фактически проангло-еврейский) блок. Изначально при поддержке преступного режима Киева цинично использовалась идея суверенитета и самоопределения народов, упоминались лозунги «защиты демократии», соблюдения «прав человека», необходимости внедрения принципов. о «либерализме и свободном рынке» и борьбе с «коммунизмом и империализмом». Затем, после победы на выборах партии PiS и вступления на пост президента Анджейа Дуды, политическая риторика была изменена на якобы национальную, патриотическую, католико-мессианскую, и представление о Польше как оплоте западной цивилизации и христианства, которому было несколько веков, которое защитило европейские ценности от угрозы евразийского варварства и самодержавия. Лагерь партии PiS, который фактически не имеет экономической, финансовой, политической и военной независимости от англо-саксонско-еврейской диктатуры, были предприняты попытки представить его как национальная и суверенная сила и лидера в построении альтернативы цивилизационного развития среди постсоветских, социалистических стран Центральной и Восточной Европы, основанные на концепции так называемого Междуморье.

Пропаганда искусственно созданного имиджа партии PiS настолько эффективна, что партия PiS широко известна как на Западе, так и на Востоке как … националистическая партия. Это не имеет ничего общего с идеологическими корнями ПиС, или с ее партийной программой, или с реальной государственной политикой, проводимой правительством этой партии и ее президентом Анджеем Дудой.

Следует отметить, что этот образ находится в руках многих политических сил в Европейском Союзе и США (т.е. на так называемом Западе), а также в России и даже в Украине и Беларуси (т.е. -на так называемом Востоке).

На Западе партия PiS преподносится как цивилизационный и политический архаизм, как угроза так называемому. «Открытому обществу» как пережиток противоположной концепции национального государства и в крайних интерпретациях как предупреждение против культурной и религиозной нетерпимости, ксенофобии и тоталитаризма. Такие эпитеты в отношении партии PiS полезны сторонникам федерализации Европейского Союза и более широкой концепции антигосударственного глобализма.

В свою очередь, на Востоке «националистическая» PiS удобна для построения образа внешнего врага с территориальными, религиозными и политическими амбициями (такой образ часто продвигается в Украине, а в последнее время и в Беларуси) и как непредсказуемый, ававантюрный человек. деструктивное и полностью корыстное государственное образование с задатками даже фашистов, готовых участвовать в крестовом походе на Восток (такой образ в России очень часто преподносится публике, в основном через СМИ, но бывает и в официальных заявлениях политиков) . В заявлениях российских политиков, а также в большинстве политических комментаторов и дискуссиях в социальных сетях Польша также представлена как почти генетический противник экономических и политических контактов России с Западной Европой, в основном с Германией. Дело в том, что существует не только парламентская оппозиция (которая может быть менее важна с точки зрения будущего и возможных будущих двусторонних отношений), но и внепарламентская оппозиция, что более важно с точки зрения будущее полностью игнорируется. Почти нормально игнорировать существование в Польше политических кругов, симпатизирующих России, Беларуси и нешовинистической, небандеровской части Украины. В Польше практически не ищут партнеров с Востока для текущего и будущего сотрудничества, хотя это отвечает интересам сторон диалога, избегая стереотипов и исторических предрассудков. Во многом это связано с тем, что польско-российский диалог часто происходит с участием еврейских посредников (что является почти правилом в средствах массовой информации и часто имеет место в политической жизни), чьей темной мечтой является дружеское сосуществование поляков и русских, а точнее возникновение того, что мы могли бы назвать Славянской империей, то есть самого большого сообщества белых людей, этнически и культурно близких друг другу. Такая империя также была бы неприемлемым политическим фактом для англосаксонских элит и масонских структур, идеологическая сущность которых – мнимые выборы и традиция осуществления власти, основанная главным образом на силовом факторе – завоевании, колониализме и эксплуатации.

Из мейнстрима восточных (в основном русских) политиков и политических комментаторов – скованных почти, как в Польше, вездесущей политкорректностью и намордным законодательством, использующих имплантированных и там таких праведных монстров, как «антисемитизм» и «язык вражды» – бросаются взгляды , которые объяснили бы еврейский государственный переворот, который произошел в Польше в 1989 году и продолжается по сей день. Практически нигде мы не найдем правильного и точного определения этнического состава правящих элит за круглым столом, в которых непосредственно доминируют еврейские круги или де-факто преследуют свои экономические и политические цели. Вероятно, одна из причин этого молчания – неспособность решить еврейскую проблему в самой России и в постсоветских странах в целом.

Обратимся теперь к ситуации на Украине, особенно на Донбассе.

Это трюизм, что современная Украина – полностью обанкротившееся государство, колонизированное иностранным капиталом, которое использует только местных олигархов в качестве полностью послушных марионеток, даже если они иногда кажутся независимыми. Современная Украина – не родина, а бессердечная мачеха, которая не заботится о своих детях и изгнала миллионы своих граждан из этой потенциально богатой страны, чтобы они скитались за границу. Современная Украина похожа на болезненного наркомана, готового пойти на любой неосмотрительный, саморазрушительный шаг в обмен на обещание доставить наркотик. Современная Украина – это страна без будущего, если она останется в руках англосаксонско-еврейских спекулянтов и оккупантов, если останется вне славянской общины. Такая ситуация была предсказана и описана в несколько иной исторической реальности польским геополитиком и главным переговорщиком о независимости Польши на Парижской мирной конференции в Версале в 1919 году Романом Дмовским. В 1930 году в «Вильнюсский журнал», в серии статей, позже известной как «Украинский вопрос», Дмовский описал феномен Украины

(http://www.polskaprawda.pl/QuickUserfiles/file/_4_cz_t_4.pdf ; https://www.youtube.com/watch?v=PfeHWYXVstk http://perevodika.ru/articles/81226.html)

Современная Украина – идеальная площадка для реализации стратегии управляемого хаоса, одной из ведущих доктрин внешней политики США. Тщательно культивируйте антироссийские настроения в украинском обществе – в основном в молодом поколении; огромная эмиграция или желание украинцев постоянно эмигрировать в поисках работы

(https://www.forum-ekonomiczne.pl/komentarz-eksperta-kwalifikacje-prowadza-do-emigracji/ ); отчасти естественный, но еще и «окультуренный» комплекс и зависть соседних стран, где люди живут более зажиточно и безопасно; поставляет финансовую, технологю и техническую продукцию военному сектору; растущая депривация общества – все это способствует циничному использованию жителей современной Украины, в основном молодых людей, для агрессивных и требовательных действий. Современные молодые украинцы – это не только солдаты регулярной армии, особенно те, кто находится рядом с линией прямого соприкосновения с войсками Донецкой и Луганской Народной Республики, но и уже упомянутые несколько миллионов временных эмигрантов в славянских государствах России, Польше, Чехии. Республика, Словакия и Беларусь. Украинская диаспора в этих странах – идеальная среда для деятельности как украинских, так и западных служб. Это среда, которая, в зависимости от указаний «ведущих офицеров», может использоваться для целей, не только несовместимых с интересами государств временного проживания (особенно это относится к стране с такой сложной и кровавой недавней историей отношений с Западная Украина, как например Польша), но как это будет нужно, может быть использована напрямую для целей организованной разведывательно-подрывной деятельности в формате гибридной войны (как это может быть в первую очередь против России и Белоруссии), которые не являются членами НАТО, но это не может быть исключено и в отношении Польши – которая является членом НАТО).

Таким образом, вполне оправдано предположение, что в зависимости от развития мировой экономической и политической ситуации агло-еврейские центры принятия решений будут использовать украинский фактор для достижения своих целей в отношении Китая и России. Украинские вооруженные силы на Донбассе будут лишь одним из факторов и инструментов, используемых в региональной войне и в гибридной войне. Несомненно, другим фактором будут вооруженные силы НАТО, в значительной степени подчиненные американской военной доктрине, и, в частности, полностью подчиненные и зависимые вооруженные силы сильнейших армий Центральной и Восточной Европы, то есть Польши и Румынии. Польский компонент будет наиболее задействован в силу исторических и стратегических условий. В зависимости от социальной реакции, в основном в Польше и Беларуси, будет запущен потенциально анархизирующий и дестабилизирующий фактор украинской диаспоры.

Социальные и политические круги в Польше, неконфронтационные по отношению к своим восточным соседям, идентифицирующие себя со славянским происхождением, которые могут дополнительно делать выводы из опыта Первой и Второй мировых войн, поэтому должны придавать большое значение событиям на Донбассе и попыткам поссорить поляков с их восточными соседями. С другой стороны, политики и общества в России, Беларуси и небандеровской Украине должны проводить различие между нынешними правящими элитами в Польше и польскими патриотами и членами национальных организаций, чье политическое происхождение происходит не из антироссийского лагеря Пилсудского, а из лагеря политического реализма национальной демократии, стремящийся к взаимопониманию и партнерскому сотрудничеству с Россией.

Павел Земинский (Польша)

Opublikowano za: https://wiernipolsce1.wordpress.com/2021/11/15/anglosasko-zydowskie-elity-przeciwko-slowianom/

Wypowiedz się