UKRYTA HISTORIA: Kto finansował rewolucję bolszewicką?

SM / Styczeń 26, 2020

Źródło – greatgameindia.com

– “… Jednym z największych mitów współczesnej historii jest to, że rewolucja bolszewicka w Rosji była powszechnym powstaniem uciskanych mas przeciwko znienawidzonej klasie rządzącej carów. Jednak planowanie, przywództwo, a zwłaszcza finansowanie pochodziło całkowicie spoza Rosji, głównie od finansistów z Niemiec, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Co więcej, Formuła Rothschilda odegrała ważną rolę w kształtowaniu tych wydarzeń.“

Kto finansował rewolucję bolszewicką?

Najwyżsi przywódcy komunistyczni nigdy nie byli tak wrogo nastawieni do swoich odpowiedników na Zachodzie, jak sugeruje retoryka. Są dość przyjaźnie nastawieni do czołowych światowych finansistów i ściśle z nimi współpracowali, kiedy odpowiada to ich celom. Rewolucja bolszewicka była finansowana przez bogatych finansistów w Londynie i Nowym Jorku.

Lenin i Trocki byli w najbliższych stosunkach z tymi pieniędzmi zarówno przed, jak i po rewolucji. Te ukryte kontakty trwają do dziś i od czasu do czasu wychodzą na powierzchnię, gdy odkrywamy Davida Rockefellera odbywającego poufne spotkania z Michaiłem Gorbaczowem pod nieobecność sponsoringu rządowego lub celów dyplomatycznych.

Jednym z największych mitów współczesnej historii jest to, że rewolucja bolszewicka w Rosji była powszechnym powstaniem uciskanych mas przeciwko znienawidzonej klasie rządzącej carów. Jednak planowanie, przywództwo, a zwłaszcza finansowanie pochodziło całkowicie spoza Rosji, głównie od finansistów z Niemiec, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Co więcej, Formuła Rothschilda odegrała ważną rolę w kształtowaniu tych wydarzeń.

Jacob Schiff – Finansista

Jacob Schiff był szefem nowojorskiej firmy inwestycyjnej Kuhn, Loeb and Co. Był jednym z głównych zwolenników rewolucji bolszewickiej i osobiście finansował podróż Trockiego z Nowego Jorku do Rosji. Był głównym współpracownikiem kampanii prezydenckiej Woodrowa Wilsona i zwolennikiem uchwalenia ustawy o Rezerwie Federalnej.

Wojna rosyjsko-japońska

Ta niesamowita historia zaczyna się od wojny między Rosją a Japonią w 1904 roku. Jacob Schiff, który był szefem nowojorskiej firmy inwestycyjnej Kuhn, Loeb and Company, zebrał kapitał na duże pożyczki wojenne dla Japonii. To dzięki tym funduszom Japończycy byli w stanie przeprowadzić oszałamiający atak na Rosjan w Port Artur, a w następnym roku praktycznie zdziesiątkować rosyjską flotę. W 1905 roku Mikado przyznał Jacobowi Schiffowi medal, Drugi Order Skarbu Japonii, w uznaniu jego ważnej roli w tej kampanii.

Sfabrykowani rewolucjoniści

W ciągu dwóch lat działań wojennych tysiące rosyjskich żołnierzy i marynarzy zostało wziętych do niewoli. Źródła spoza Rosji, które były wrogie carskiemu reżimowi, płaciły za druk marksistowskiej propagandy i dostarczały ją do obozów jenieckich. Rosyjskojęzyczni rewolucjoniści zostali przeszkoleni w Nowym Jorku i wysłani do dystrybucji broszur wśród więźniów i indoktrynowania ich do buntu przeciwko własnemu rządowi.

Kiedy wojna się skończyła, ci oficerowie i szeregowcy wrócili do domu, aby stać się wirtualnymi nasionami zdrady przeciwko carowi. Kilka lat później mieli odegrać główną rolę w wywołaniu buntu wśród wojskowych podczas komunistycznego przejęcia Rosji.

Lew Trocki – Potrójny agent

Jednym z najbardziej znanych rosyjskich rewolucjonistów w tym czasie był Lew Trocki. W styczniu 1916 roku Trocki został wydalony z Francji i przybył do Stanów Zjednoczonych. Twierdzono, że jego wydatki zostały pokryte przez Jacoba Schiffa. Nie ma dokumentacji na poparcie tego twierdzenia, ale poszlaki wskazują na bogatego darczyńcę w Nowym Jorku.

Pozostał tam przez kilka miesięcy, pisząc dla rosyjskiej socjalistycznej gazety Nowy Mir (Nowy Świat) i wygłaszając rewolucyjne przemówienia na masowych spotkaniach w Nowym Jorku. Według samego Trockiego, przy wielu okazjach limuzyna z szoferem była do jego dyspozycji przez bogatego przyjaciela, zidentyfikowanego jako dr M.

Żona lekarza zabrała moją żonę i chłopców na przejażdżkę i była dla nich bardzo miła. Ale ona była zwykłym śmiertelnikiem, podczas gdy szofer był magiem, tytanem, nadczłowiekiem! Machnięciem ręki zmusił maszynę do wykonania jego najmniejszego polecenia. Siedzenie obok niego było najwyższą rozkoszą. Kiedy wchodzili do herbaciarni, chłopcy z niepokojem pytali matkę: “Dlaczego szofer nie wejdzie?” (Lew Trocki: Moje życie, New York publisher: Scribner’s, 1930, s. 277)

To musiał być ciekawy widok rodziny wielkiego socjalistycznego radykała, obrońcy klasy robotniczej, wroga kapitalizmu, cieszącego się przyjemnościami herbaciarni i szoferów, symboli kapitalistycznego luksusu.

Obalenie caratu

23 marca 1917 roku w Carnegie Hall odbyło się masowe spotkanie z okazji abdykacji Mikołaja II, co oznaczało obalenie carskich rządów w Rosji. Tysiące socjalistów, marksistów, nihilistów i anarchistów wzięło udział w wydarzeniu, aby dopingować to wydarzenie. Następnego dnia na drugiej stronie “New York Timesa” opublikowano telegram Jacoba Schiffa, który został odczytany tej publiczności. Wyraził żal, że nie mógł uczestniczyć, a następnie opisał udaną rewolucję rosyjską jako “… na co mieliśmy nadzieję i do czego dążyliśmy przez te długie lata”. (Burmistrz nazywa pacyfistów zdrajcami, The New York Times, 24 marca 1917, str. 2)

W New York Journal z 3 lutego 1949 roku wnuk amerykańskiego Schiffa, John, cytowany przez felietonistę Cholly’ego Knickerbockera, powiedział, że jego dziadek dał około 20 milionów dolarów na triumf komunizmu w Rosji. Aby ocenić motywy Schiffa do wspierania bolszewików, musimy pamiętać, że był Żydem i że rosyjscy Żydzi byli prześladowani za carskiego reżimu. W konsekwencji społeczność żydowska w Ameryce była skłonna wspierać każdy ruch, który dążył do obalenia rządu rosyjskiego, a bolszewicy byli doskonałymi kandydatami do tego zadania.

Jednak istniały również silne zachęty finansowe dla firm z Wall Street, takich jak Kuhn, Loeb and Company, których Schiff był starszym partnerem, aby stary reżim wpadł w ręce rewolucjonistów, którzy zgodziliby się przyznać lukratywne koncesje biznesowe w przyszłości w zamian za wsparcie finansowe dzisiaj.

Aresztowanie Trockiego

Kiedy Trocki wrócił do Piotrogrodu w maju 1917 roku, aby zorganizować bolszewicką fazę rewolucji rosyjskiej, miał przy sobie 10 000 dolarów na pokrycie kosztów podróży, hojnie duży fundusz, biorąc pod uwagę wartość dolara w tym czasie. Trocki został aresztowany przez kanadyjski i brytyjski wywiad morski, kiedy statek, na którym podróżował, SS Kristianiafjord, zawinął do Halifaxu. Pieniądze, które posiadał, są teraz kwestią oficjalnego zapisu. Źródło tych pieniędzy było przedmiotem wielu spekulacji, ale dowody wyraźnie sugerują, że ich źródłem był rząd niemiecki. To była rozsądna inwestycja.

Trocki nie został aresztowany dla kaprysu. Został uznany za zagrożenie dla najlepszych interesów Anglii, ojczyzny Kanady we Wspólnocie Brytyjskiej. Rosja była sojusznikiem Anglii w pierwszej wojnie światowej, która wówczas szalała w Europie. Wszystko, co osłabiłoby Rosję – a z pewnością obejmowało rewolucję wewnętrzną – w efekcie wzmocniłoby Niemcy i osłabiło Anglię.

W Nowym Jorku w noc przed wyjazdem Trocki wygłosił przemówienie, w którym powiedział: “Wracam do Rosji, aby obalić rząd tymczasowy i zatrzymać wojnę z Niemcami”. (Pełny raport z tego spotkania został przedłożony amerykańskiemu wywiadowi wojskowemu. Zobacz Dokument Senatu nr 62, 66th Congress, Report and Hearings of the Subcommittee on the Judiciary, United States Senate, 1919, Vol. II, str. 2680.) Trocki stanowił zatem realne zagrożenie dla wysiłku wojennego Anglii. Został aresztowany jako agent niemiecki i wzięty do niewoli.

Mając to na uwadze, możemy docenić wielką siłę tych tajemniczych sił zarówno w Anglii, jak i w Stanach Zjednoczonych, które interweniowały w imieniu Trockiego. Natychmiast zaczęły napływać telegramy do Halifaxu z tak rozbieżnych źródeł, jak niejasny adwokat w Nowym Jorku, od kanadyjskiego zastępcy poczmistrza generalnego, a nawet od wysokiego rangą brytyjskiego oficera wojskowego, wszyscy badający sytuację Trockiego i wzywający do jego natychmiastowego uwolnienia.

Szefem brytyjskich tajnych służb w Ameryce w tym czasie był Sir William Wiseman, który, jak los chciał, zajmował mieszkanie bezpośrednio nad mieszkaniem Edwarda Mandella House’a i który szybko się z nim zaprzyjaźnił. House poinformował Wisemana, że prezydent Wilson chce uwolnienia Trockiego. Wiseman poinformował swój rząd, a brytyjska admiralicja wydała rozkazy 21 kwietnia, że Trocki ma zostać wysłany w drogę. (“Dlaczego pozwoliliśmy Trockiemu odejść? How Canada Lost an Opportunity to Shorten the War”, magazyn MacLeans, Kanada, czerwiec 1919. Zobacz także Martin, s. 163-164.) Była to brzemienna w skutki decyzja, która miała wpłynąć nie tylko na wynik wojny, ale na przyszłość całego świata.

Prezydent Woodrow Wilson – Wróżka Chrzestna

Błędem byłoby wyciąganie wniosku, że Jacob Schiff i Niemcy byli jedynymi graczami w tym dramacie. Trocki nie mógłby posunąć się nawet do Halifaxu bez przyznania mu amerykańskiego paszportu, a zostało to osiągnięte dzięki osobistej interwencji

Prezydent Wilson.

Prezydent Woodrow Wilson był wróżką chrzestną, która zapewniła Trockiemu paszport do powrotu do Rosji, aby “kontynuować” rewolucję… W tym samym czasie ostrożni biurokraci Departamentu Stanu, zaniepokojeni wjazdem takich rewolucjonistów do Rosji, jednostronnie próbowali zaostrzyć procedury paszportowe. (Antony C. Sutton, Ph. D.: Wall Street and the Bolshevik Revolution, opublikowane przez Arlington House w New Rochelle, NY, 1974, s. 25)

Robert Minor’s Deelighted

Louis Dispatch opublikował karykaturę bolszewika Roberta Minora. Minor został później aresztowany w carskiej Rosji za działalność rewolucyjną, a sam był finansowany przez słynnych finansistów z Wall Street. Ponieważ możemy śmiało założyć, że dobrze znał swój temat, jego karykatura ma wielkie znaczenie historyczne. Przedstawia Karola Marksa z książką zatytułowaną Socjalizm pod pachą, stojącego wśród wiwatującego tłumu na Wall Street. Wokół niego i witają go entuzjastycznymi uściskami dłoni postacie w jedwabnych kapeluszach zidentyfikowane jako John D. Rockefeller, J.P. Morgan, John D. Ryan z National City Bank, partner Morgana George W. Perkins i Teddy Roosevelt, lider Partii Postępowej.

Deelighted – ta kreskówka Roberta Minora ukazała się w St. Louis Post-Dispatch w 1911 roku. Pokazuje Karola Marksa w otoczeniu entuzjastycznych finansistów z Wall Street: partnera Morgana George’a Perkinsa, JP Morgana, Johna Ryana z National City Bank, Johna D. Rockefellera i Andrew Carnegiego. Tuż za Marksem jest Teddy Roosevelt, lider Partii Postępu.

Z tej próbki wydarzeń wyłania się wyraźny wzorzec silnego poparcia dla bolszewizmu pochodzącego z najwyższych finansowych i politycznych ośrodków władzy w Stanach Zjednoczonych; od ludzi, którzy rzekomo byli “kapitalistami” i którzy zgodnie z konwencjonalną mądrością powinni być śmiertelnymi wrogami socjalizmu i komunizmu. Zjawisko to nie ograniczało się również do Stanów Zjednoczonych.

Brytyjska zdrada

Trocki w swojej książce Moje życie opowiada o brytyjskim finansiście, który w 1907 roku dał mu “dużą pożyczkę” do spłaty po obaleniu cara. Arsene de Goulevitch, który był naocznym świadkiem rewolucji bolszewickiej, zidentyfikował zarówno nazwisko finansisty, jak i kwotę pożyczki.

“W prywatnych wywiadach – powiedział – powiedziano mi, że lord Alfred Milner wydał ponad 21 milionów rubli na finansowanie rewolucji rosyjskiej… Wspomniany przed chwilą finansista nie był bynajmniej jedynym wśród Brytyjczyków, który wspierał rosyjską rewolucję dużymi darowiznami finansowymi. Innym nazwiskiem wymienionym przez de Goulevitcha było nazwisko Sir George’a Buchanana, brytyjskiego ambasadora w Rosji w tym czasie. (Zobacz Arsene de Goulevitch: Czarism and Revolution, opublikowane przez Omni Publications w Hawthorne, Kalifornia, bez daty; rpt. z 1962 r. wydanie francuskie, str. 224, 230)

Jedną rzeczą dla Amerykanów było osłabienie carskiej Rosji i w ten sposób pośrednio pomóc Niemcom w wojnie, ponieważ Amerykanie nie byli wtedy w to zaangażowani, ale dla obywateli brytyjskich zrobienie tego było równoznaczne ze zdradą. Aby zrozumieć, jaka większa lojalność zmuszała tych ludzi do zdrady sojusznika na polu bitwy i poświęcenia krwi własnych rodaków, musimy przyjrzeć się wyjątkowej organizacji, do której należeli.

Agenci Okrągłego Stołu

W Rosji przed rewolucją i w jej trakcie było wielu lokalnych obserwatorów, turystów i dziennikarzy, którzy donosili, że brytyjscy i amerykańscy agenci byli wszędzie, szczególnie w Piotrogrodzie, dostarczając pieniędzy na powstanie. Jeden z raportów mówi na przykład, że brytyjscy agenci byli widziani wręczając banknoty 25-rublowe ludziom z pułku Pawłowskiego zaledwie kilka godzin, zanim zbuntował się przeciwko swoim oficerom i stanął po stronie rewolucji. Późniejsza publikacja różnych wspomnień i dokumentów jasno pokazała, że fundusze te zostały dostarczone przez lorda Alfreda Milnera i przekazane przez Sir George’a Buchanana, który był wówczas brytyjskim ambasadorem w Rosji.

Członkowie Okrągłego Stołu po raz kolejny pracowali po obu stronach konfliktu, aby osłabić i obalić docelowy rząd. Car Mikołaj miał wszelkie powody by wierzyć, że skoro Brytyjczycy byli sojusznikami Rosji w wojnie z Niemcami, brytyjscy urzędnicy będą ostatnimi osobami na Ziemi, które spiskują przeciwko niemu. Jednak sam brytyjski ambasador reprezentował ukrytą grupę, która finansowała upadek reżimu.

Misja wojskowa Czerwonego Krzyża

Agenci Okrągłego Stołu z Ameryki nie mieli tej przewagi, że używali służby dyplomatycznej jako przykrywki i dlatego musieli być znacznie bardziej pomysłowi. Nie przybyli jako dyplomaci ani nawet jako zainteresowani biznesmeni, ale przebrani za urzędników Czerwonego Krzyża z misją humanitarną. Grupa składała się niemal wyłącznie z finansistów, prawników i księgowych z nowojorskich banków i domów inwestycyjnych. Po prostu obezwładnili organizację Amerykańskiego Czerwonego Krzyża dużymi datkami i w efekcie kupili franczyzę, aby działać w jej imieniu.

Na przykład kampania [Czerwonego Krzyża] z 1910 roku na 2 miliony dolarów zakończyła się sukcesem tylko dlatego, że była wspierana przez bogatych mieszkańców Nowego Jorku. Sam J.P. Morgan wpłacił 100 000 dolarów… Henry P. Davison [partner Morgana] był przewodniczącym nowojorskiego Komitetu Pozyskiwania Funduszy w 1910 roku, a później został przewodniczącym Rady Wojennej Amerykańskiego Czerwonego Krzyża. Czerwony Krzyż nie był w stanie sprostać wymaganiom I wojny światowej i w efekcie został przejęty przez tych nowojorskich bankierów. (Sutton: Rewolucja, s. 72)

Na czas wojny Czerwony Krzyż stał się nominalnie częścią sił zbrojnych i podlegał rozkazom właściwych władz wojskowych. Nie było jasne, kim są te władze i w rzeczywistości nigdy nie było żadnych rozkazów, ale układ umożliwił uczestnikom przyjmowanie zleceń wojskowych i noszenie mundurów oficerów armii amerykańskiej. Cały koszt misji Czerwonego Krzyża w Rosji, w tym zakup mundurów, pokrył człowiek, który został mianowany przez prezydenta Wilsona na jej szefa, “pułkownik” William Boyce Thompson.

William Boyce Thompson – Amerykański car

Thompson był klasycznym okazem sieci Okrągłego Stołu. Rozpoczął karierę jako spekulant w kopalniach miedzi, wkrótce przeniósł się do świata wysokich finansów.

Refinansował American Woolen Company i Tobacco Products Company;
Założył Cuban Cane Sugar Company;
Kupił pakiet kontrolny w Pierce Arrow Motor Car Company;
Zorganizował Submarine Boat Corporation i Wright-Martin Aeroplane Company;
Został dyrektorem Chicago Rock Island & Pacific Railway, Magma Arizona Railroad i Metropolitan Life Insurance Company;
Był jednym z najcięższych akcjonariuszy w Chase National Bank;
Był agentem operacji J.P. Morgan w brytyjskich papierach wartościowych;
Został pierwszym pełnoetatowym dyrektorem Banku Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku, najważniejszego banku w Systemie Rezerwy Federalnej;
Przekazał ćwierć miliona dolarów na rzecz Czerwonego Krzyża.

Kiedy Thompson przybył do Rosji, dał jasno do zrozumienia, że nie jest typowym przedstawicielem Czerwonego Krzyża. Według Hermanna Hagedorna, biografa Thompsona:

Celowo stworzył scenerię, jakiej można oczekiwać od amerykańskiego magnata: zamieszkał w apartamencie w Hotelu de l’Europe, kupił francuską limuzynę, posłusznie chodził na przyjęcia i herbaty i wykazywał zainteresowanie przedmiotami sztuki. Społeczeństwo i dyplomaci, zauważywszy, że oto jest człowiek części i władzy, zaczęli gromadzić się wokół niego. Zabawiano go w ambasadach, w domach ministrów Kiereńskiego. Odkryto, że był kolekcjonerem, a ci, którzy mieli antyki do sprzedania, powiewali wokół niego, oferując mu miniatury, drezdeńską porcelanę, gobeliny, a nawet pałac lub dwa. (Hermann Hagedorn: The Magnate: William Boyce Thompson and His Time, wydawnictwo Reynal & Hitchcock, New York, 1935, str. 192-93)

Kiedy Thompson uczęszczał do opery, otrzymał cesarskie pudełko. Ludzie na ulicy nazywali go amerykańskim carem. I nic dziwnego, że według George’a Kennana “był postrzegany przez władze Kiereńskiego jako ‘prawdziwy’ ambasador Stanów Zjednoczonych”. (George F. Kennan: Russia Leaves the War: Soviet-American Relations, 1917-1920 opublikowany przez Princeton University Press w Princeton, NJ, 1956, str. 60)

Finansowanie obu stron

Obecnie wiadomo, że Thompson konsorcjował zakup na Wall Street rosyjskich obligacji w wysokości dziesięciu milionów rubli. Ponadto przekazał ponad dwa miliony rubli Aleksandrowi Kiereńskiemu na cele propagandowe w Rosji, a wraz z J.P. Morganem przekazał w rublach równowartość miliona dolarów bolszewikom na szerzenie rewolucyjnej propagandy poza Rosją, szczególnie w Niemczech i Austrii. To właśnie agitacja, możliwa dzięki tym funduszom, doprowadziła do nieudanej niemieckiej rewolty Spartakusa w 1918 roku.

Na pierwszy rzut oka może wydawać się niestosowne, że grupa Morgana zapewni finansowanie zarówno Kiereńskiemu, jak i Leninowi. Obaj ci ludzie mogli być socjalistycznymi rewolucjonistami, ale w swoich planach na przyszłość dzieliły ich kilometry i w rzeczywistości byli zaciekłymi konkurentami do kontroli nad nowym rządem. Ale taktyka finansowania obu stron w sporze politycznym została udoskonalona przez członków Okrągłego Stołu w sztukę.

Ujarzmienie niepodległych republik

W połowie XX wieku era kolonialna zaczęła się kończyć, a niezależne republiki zaczęły się rozwijać. Począwszy od 1920 do 1970 roku, ogromne aktywa gospodarcze zostały stworzone w ponad czterdziestu krajach pod ścisłą kontrolą i nadzorem własnych czujnych rządów. Chociaż pojawiły się skargi na pewien poziom złego zarządzania funduszami, w tych krajach stworzono aktywa gospodarcze o wartości bilionów dolarów, które były niedostępne dla każdego mocarstwa kolonialnego.

Każda wojna, która miała miejsce w tym okresie, każdy zamach stanu, który miał miejsce, miały na celu obalenie tych republik jedna po drugiej i wyssanie ich zasobów gospodarczych do niemożliwego do utrzymania, marnotrawnego zachodniego stylu życia gospodarczego opartego na błędnych teoriach ekonomicznych. Po zburzeniu trzydziestu takich krajów proces dziel i rządź oraz grabieży został ochrzczony ładnie brzmiącą nazwą: “Prywatyzacja i liberalizacja”. Teoretyczne ramy tego zostały zaproponowane przez nikogo innego jak prezesa Banku Anglii około 1971 roku. Ostatecznymi granicami w tym procesie niszczenia zasobów gospodarczych kraju były Rosja i Indie. Fragmenty ekskluzywnej książki GreatGameIndia India w dysonansie poznawczym.

Zrzeczenie się

Zawartość tej strony jest wyłączną odpowiedzialnością autora (autorów). GreatGameIndia udziela zgody na cross-post oryginalnych artykułów GreatGameIndia na stronach internetowych społeczności, o ile tekst i tytuł nie zostaną zmodyfikowane. Źródło i prawa autorskie autora muszą być wyświetlane. W celu publikacji artykułów GreatGameIndia w formie drukowanej lub w innych formach, w tym na komercyjnych stronach internetowych, prosimy o kontakt: info@greatgameindia.com GreatGameIndia.com zawiera materiały chronione prawem autorskim, których wykorzystanie nie zawsze było wyraźnie autoryzowane przez właściciela praw autorskich. Udostępniamy takie materiały naszym czytelnikom, starając się lepiej zrozumieć kwestie polityczne, gospodarcze i społeczne. Materiały na tej stronie są dystrybuowane do tych, którzy wyrazili wcześniejsze zainteresowanie otrzymaniem go do celów badawczych i edukacyjnych. Jeśli chcesz korzystać z materiałów chronionych prawem autorskim, musisz poprosić o pozwolenie właściciela praw autorskich. W przypadku jakichkolwiek pytań napisz do nas na adres info@greatgameindia.com

Kto finansował rewolucję bolszewicką?

Publikowano za: https://rielpolitik.com/2020/01/26/hidden-history-who-financed-bolshevik-revolution/