List Otwarty emerytowanego pułkownika WP Zdzisława R. Gagalskiego do Ministra Sprawiedliwości Zbigniewa Ziobro w sprawie wyróżnień dla „ sędziów”.

Sieradz, 16 11.2018 r.

Zdzisław R. GAGALSKI

Pułkownik WP w stanie spoczynku                                                                                              98 – 200 Sieradz                                                                                                              ul. Piłsudskiego 3A/13

zdzisław.gagalski@wp.pl

PT

Zbigniew ZIOBRO

                  MINISTER SPRAWIEDLIWOŚCI

                  – PROKURATOR GENERALNY

Do wiadomości:

• Związki i stowarzyszenia emerytów i rencistów wojskowych oraz pozostałych służb mundurowych;
• Kluby poselskie
• Media
• Stowarzyszenia sędziowskie działające jako związki zawodowe
• Prezes Sądu Apelacyjnego w Łodzi

W N I O S E K

Dotyczy:

wyróżnienia P. Jacka ZAJĄCZKOWSKIEGO, sędziego Sądu Apelacyjnego                    w Łodzi.

Niniejszym, działając w imieniu własnym, składam wniosek o zdecydowane i niezwłoczne  wyróżnienie SSA Jacka ZAJĄCZKOWSKIEGO.

Uzasadnienie:

3. Jacek ZAJĄCZKOWSKI, urodzony 03.12.1960 roku w KROŚNIEWICACH, sędzia sądu apelacyjnego w Łodzi od lat dzielnie broni wytycznych przełożonych, bez względu na to, jaka partia grzebie w kieszeniach emerytów i rencistów wojskowych oraz pozostałych służb mundurowych, z pominięciem sędziów i prokuratorów wojskowych.                 Zawsze działa „po linii i na bazie…” czyli wg  wytycznych i wiedzy nabytej na szkoleniu sędziów w Jastrzębiej Górze i nie tylko …”.

Już w 2011 roku, rozpatrując sprawę o sygn. akt: III AUa 482/11  w dniu 26 października 2011 roku, uznał i dzielnie uwypuklił, że:

• Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ma zastosowanie (wsteczne) do byłych żołnierzy zawodowych, a którzy w dniu wejścia  przywołanej ustawy już byli na świadczeniach nabytych pod rządami wcześniejszych ustaw. .
• Zmiany wprowadzone do ustawy w 2004 roku nie mają zastosowania do mnie, bo już byłem na świadczeniu (vide załącznik: uzasadnienie wyroku  III AUa 492/11, s. 2).

Przez przypadek zapomniał o Konstytucji i podstawie skargi konstytucyjnej, jak również o tym, że sędziowie podlegają Konstytucji w pierwszej kolejności a potem ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji).

Zdaniem pseudo-prawników art. 6 wue zmieniony poprzez art. 159 pkt 1 ustawy  z FUS był badany w procesie TK sygn. K 4/99. Ci „wybitni mędrcy”, podobnie jak ww. sędzia Zajączkowski, potrafiący z wina wodę zrobić; zapewne „niechcący” pominęli fakt, że art. 6 wue w uzasadnieniu przywołanego wyroku był wymieniony tylko raz – w momencie przedstawiania stanowiska wnioskodawców. Pan Zajączkowski, podobnie jak jego „niezawiśli” koledzy, również w sposób niezamierzony, nie zauważył, że wspomniany wyrok TK wydany 20 grudnia 1999 r. nie mógł dotyczyć tych byłych żołnierzy zawodowych, którzy byli już na emeryturze oraz w dniu wejścia w życie ustawy z FUS byli w służbie, gdyż obowiązywały w tym dniu art. 6 ust. 3 (w pierwotnej wersji) ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 1 ust. 2 (w pierwotnej wersji) ustawy z FUS. Ale to tylko chwila słabości Pana Sędziego, który nie doczytał w uzasadnieniu tego wyroku stanowiska Prokuratora Generalnego. I nie musiał!!!

Nie musiał też dostrzec przepisu intertemporalnego zawartego w art. 186 ust. 2 pkt 1 ustawy z FUS, skoro nie dostrzegł jego sędzia SN szkolący sędziów                    w Jastrzębiej Górze, jerzy kuźniar (specjalnie z małej litery) oraz jego towarzystwo wydalające 21 kwietnia 1999 r. uchwałę III ZP 6/99.

Ale co tam? Co tam wyrok TK sygn. 18/99 z 4 stycznia 2000 r., w którym Trybunał jasno i jednozdaniowo wypowiedział się na temat art. 186 ust. 2 pkt 1, że nakazuje on stosowanie przepisów ustawy z FUS (nie wybranych,   a wszystkich z art. 159 pkt 1 włącznie) wobec wniosków, które zostaną złożone po wejściu w życie ustawy z FUS.

Skoro takie wytyczne zapadły podczas szkolenia „niezawisłych” sędziów  w Jastrzębiej Górze w 2009 roku, to mając do wyboru: czytać i stosować przepisy prawa lub stosować wytyczne ustalone   na polecenie ówczesnego premiera Donalda T. oraz ówczesnego ministra tzw. sprawiedliwości- Andrzeja Cz. (absolwenta Niższego Seminarium Duchownego),  pan Zajączkowski wiedział co wybrać.

Przecież to nie Konstytucja daje awanse i nagrody…. P. Jacek Zajączkowski doskonale o tym wie……

A jednocześnie:

a) z gestem Rejtana, bronił przywilejów swojej grupy zawodowej, i to    – o dziwo – zarówno tych w „cywilu”, jak i tych „niezawisłych” sędziów i prokuratorów  w mundurach i ich rodzin:

b) bez narażenia Konstytucji oraz godności sędziowskiej twardo stał na stanowisku, że inne (korzystne dla nas) zmiany wprowadzone:

• Ustawą z 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw)  (Dz. U. z dnia  1  kwietnia 2003 r.):,

jak również 

• Ustawą z dnia 23 lipca 2003 roku o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.  z dnia 22 września 2003 r. nr 166, poz.1609) artykułem   3 wprowadziła zmianę do ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku   o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin:

nie mają zastosowania wobec  byłych żołnierzy zawodowych, bo już byli na świadczeniach, a przecież obowiązuje zasada (maksyma) „lex severior retro non agit”.

Czy zwykły szaraczek (pardon- bez aluzji) byłby w stanie wydumać taki prawny „slalom gigant”???? Przecież to geniusz i przykład dla innych !!! A za to trzeba wynagradzać w ramach „dobrej zmiany” !!!!

Vide- załącznik: Ewolucja art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej na przestrzeni lat 1972-2004.

Na podkreślenie zasługuje choćby:

Postanowienie III AUz 292/18 z dnia 22 października 2018 roku (załączam),  a dotyczącym mojego odwołania od informacji WBE o sygn. VIII U 643/17 (tak, tak- z roku 2017), a w  którym dokonuje wręcz  epokowego- genialnego (nie mylić  z geni<t>alnym) odkrycia, że:

A.

moje odwołanie dotyczy: „o waloryzację emerytury wojskowej” (bo tak wygodnie sędziemu), a nie „… unieważnienie wadliwej decyzji w trybie administracyjnym”.

B.

że: art. 36 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 roku, nr 10, poz. 36   z p. zm)  w brzmieniu: Art. 36. Zwolnienie od opłat w sprawach świadczeń emerytalnych  i rentowych 

 „W sprawach świadczeń przewidzianych w ustawie osoby zainteresowane  i  organy emerytalne są zwolnione od wszelkich opłat”.

nie ma zastosowania  do byłych żołnierzy zawodowych (emerytów  i rencistów)          w sprawach z odwołania od wadliwych prawnie decyzji administracyjnych wojskowego „organu” emerytalnego (ale ma zastosowanie do skarżonego „organu”), gdyż, jak „wydumał” ów Einstein (nową „teorię względności”)  w swoim uzasadnieniu postanowienia:

cyt:” Ustawowe zwolnienie od opłat sądowych przysługuje stronie wnoszącej odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Chodzi o sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących kwestii wymienionych w art. 476 par.2 k.p.c.”

GENIALNE (że aż genitalne): Przecież to dotyczy tylko emerytów wnoszących odwołania na wadliwe prawnie decyzje, a nie dotyczy „organów”, bo „organy” nie wnoszą odwołań od decyzji wydanych przez emerytów!!! A więc totalna „równość” wobec prawa!!

I dalej czytamy:

„Łączne odczytanie treści art. 96 ust. 1 pkt 4 oraz art. 36   prowadzi do wniosku, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych – zgodnie z zakresem tego pojęcia przewidzianym art.476 par 2 i 3 k.p.c. – pobiera się tylko opłaty określone w art. 36. Od wszystkich pozostałych opłat strona wnosząca odwołanie jest ustawowo zwolniona”. (……..)

„Powyższe nie narusza też w żadnej mierze art. 36 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin”.

Gderanie starego zgreda (emeryta) –jak poniżej – nie ma sensu, a który upiera się, że:

Art. 36 wojskowej ustawy emerytalnej jest obowiązującym prawem i stanowi, iż osoby zainteresowane i organy emerytalne są zwolnione od wszelkich opłat.

Tym przepisem wyraźnie określono przedmiotowe zwolnienie od wszelkich opłat zarówno wnioskodawców, jak i wojskowe organy emerytalne.

Przepis ten stanowi lex specialis w stosunku do określających taki obowiązek przepisów ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (w tym przypadku    art. 36). Należy bowiem podkreślić, że art. 36 wojskowej ustawy emerytalnej nie został uchylony ani też zmieniony przez ustawę o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, choć ustawa ta  w kilkudziesięciu innych ustawach (art. 1216 – 147), polegające między innymi na uchyleniu ustawowych zwolnień od kosztów sądowych lub opłat sądowych.

W tej sytuacji  Sąd nie może przyjąć dorozumiałej derogacji ustawowego przedmiotowego od wszelkich opłat w sprawach świadczeń przewidzianych  w wojskowej ustawie emerytalnej z chwilą wejścia w życie przepisów ustawy  o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (nie działa w tym przypadku ogólna reguła lex posteriori derogat legi priori), jako że ustawa o kosztach cywilnych jest regulacją generalną (lex generalis) w odniesieniu do kosztów sądowych (w tym więc i opłat), a art. 36 wojskowej ustawy emerytalnej jest w tej materii regulacją szczególną, której ogólne przepisy – bez jednoznacznej wyraźnej derogacji – uchylić ani zmienić nie mogą.

Niezrozumiałe jest, że – o ile w stosunku do organu emerytalnego zastosowanie tego art. 36 nie budzi wątpliwości Sądu, to w stosunku do „osoby zainteresowanej” Sąd  ma odmienne zdanie.

Art. 36 wue należy bezwzględnie odczytywać z pozycji interesów sędziego a nie „zgreda”. A w ogóle, to warto – Panie Ministrze (ect) rozważyć możliwość – w ramach dobrej zmiany- możliwość zabronienia emerytom i rencistom, szczególnie wojskowym odwoływania się od decyzji waloryzacyjnych „organu”, tym bardziej że „organ” typu WBE nie jest do tego upoważniony (vide- Regulamin organizacyjny MON)

Panie Ministrze

Panie Prokuratorze Generalny

Panie Pośle-

Jeżeli to geni<t>alne odkrycie jest dziełem Pana sędziego, to należy się NAGRODA!!

A jeżeli to jest efekt spolegliwości wobec (nie Konstytucji) lecz Pana Ministra (ect)-    to też należy się NAGRODA, o co wnoszę.

C.

     Z uwagi na to, że  zmiana (modyfikacja) art., 6 wue w brzmieniu nadanym poprzez  Ustawa  z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach                             z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw)  (Dz. U. z dnia  1  kwietnia 2003 r.), a zmiana ta stała się dowodem w sprawie, że objęcie nas art. 159 ustawy FUS było naruszeniem prawa, wojskowy organ emerytalny wykombinował na polecenie DSS MON (jak koń pod górkę), by ominąć art. 6 (niewygodny) artykułem 31 wue (ale bez jego wykonywania literalnego), a na dodatek dyrektorzy organów nie chcieli podpisywać tych szpargałow (zwanych decyzjami waloryzacyjnymi), decyzje wydawane przez organy –   w rozumieniu art. 115  § 14 k.k.,  stały się wadliwe  (art. 107 § 1.k.p.a.) i podlegały unieważnieniu  z mocy prawa.. A co, niestety, nie leży w kompetencjach sądów pracy.  Pomimo tego, dyrektorzy organów wymuszali na emerytach odwoływanie się do sądów pracy.

Mój pozew z 31 marca 2017 roku o uznanie przez Sąd Okręgowy – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi braku swojej właściwości do rozstrzygania kwestii z zakresu podlegającego jurysdykcji II instancji odwoławczej w sprawach administracyjnych, czyli MON  został uznany  za   bezzasadny, (Pan J. Z. wie lepiej aniżeli Konstytucja, na którą przysięgał) pomimo iż tenże Sąd już wielokrotnie uznawał brak swojej właściwości (vide: moja wklejka), a co było treścią mojego odwołania i , apelacji (odrzuconej) Postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi, co stanowi rażące naruszenie art. 366 K.p.c.: Powaga rzeczy osądzonej wyroku prawomocnego (res iudicata) (Dz.U.2018.0.155)., gdyż   podstawa sporu stanowiła już przedmiot rozstrzygnięcia między tymi samymi stronami  i przed tym samym Sądem.

I ciekawostka: „organ” wnosząc zażalenie do tegoż Sądu Apelacyjnego na postanowienie    I instancji (a uznające brak swojej właściwości) nie był zobowiązany do wniesienie opłaty podstawowej, a czego zażądano ode mnie.

Bez znaczenia też dla SSA Jacka ZAJĄCZKOWSKIEGO są:

1. Uchwała SN z dnia 7 kwietnia 2010 r. II UZP 3/10:                   W sprawie z odwołania od decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji tego Biura podjętej po 1 stycznia 1999 r., droga sądowa przed sądem powszechnym jest niedopuszczalna (art. 31, art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin – jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r.,   nr 8, poz. 66 ze zm. w związku z art. 156 k.p.a.).
2. Zdanie odrębne SSN Jolanty Strusińskiej-Żukowskiej do uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia    23 marca 2011 r. w sprawie  I UZP 3/10
3. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2007 roku, sygn. akt  I OSK 279/07 (publikowany – ONSA i WSA 2008 nr 6, poz. 94) – jako zaprzeczenie uchwały SN – jak wyżej;
4. Sąd Okręgowy w Łodzi w wyrokach: VIII U 3226/09 z dnia 26.05.2009 r., oraz VIII U 1107/09 z dnia 18.98.2009 r., uznał swoją niewłaściwość w rozpatrywaniu odwołań o unieważnienie decyzji waloryzacyjnych WBE w Łodzi wydanych po 1 stycznia 1999 roku. …..
5. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyrokach: III AUa 1025/09 z dnia 20.11.2009 r., oraz III AUa  1127/09  z dnia 24.11.2009 r.,  podtrzymał wyroki I instancji.

6. Postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi – VIII Wydział Pracy I Ubezpieczeń Społecznych  z dnia 15 czerwca 2016 roku (sygn. akt: VIII U 963/16 – sprawa z powództwa pułkownika Zdzisława Gągalskiego;
7. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie – XIV Wydział Pracy   I Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2016 roku (sygn. akt: XIV U 2753/15)-sprawa z powództwa majora Władysława Karasińskiego;
8. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie  -XIV Wydział Pracy   I Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2016 r. (sygn. akt XIV U 3279/15– sprawa z powództwa pułkownika Jana Biesiagi;
9. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2011 r. II UZ 46/10;
10. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 maja 2012 roku – sygn. akt II sab/wa 447/11–  sprawa z powództwa pułkownika Jerzego Wachowicza –

Przecież SSA J. Z. jest „niezawisły” od jakiego emeryta, ale jest zawisły od pieniążków ministra!!! A pecunia non olet – jak mawiała księżna judejska – Berenika (nałożnica sprzedajnego Wespazjana), zakładając w Rzymie płatne toalety

 

Panie Pośle                                                                                                           Panie Ministrze                                                                                                   Panie Prokuratorze Generalny                                                                                                       

(sic! To nawet Andrij Wyszyńskij nie miał tylu tytułów)

Sam Pan widzi, z jakim oddaniem ten człowiek (przepraszam, że mała literą) broni „niezawisłości” i „konstytucyjności” sądów.

Czyż nie zasługuje – wzorem Pani Przyłebskiej –  na AWANS!!??

A może też, przy okazji, ogłosić nową premię prawnicza:

W sprawach odwołania emerytów i rencistów wojskowych do sądów pracy  i ubezpieczeń społecznych:

1. Sędzia ma zawsze rację (nawet orzekając wbrew Konstytucji i ustawom);
2. Emeryt nigdy nie ma racji (niech się cieszy, że jeszcze żyje);
3. W przypadkach spornych- patrz punkt 1.

                                                                          Z należnymi wyrazami….

                                                                   Zdzisław R. GAGALSKI

Załacznik nr 1:

Sieradz, dnia 31.03..2017 r

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Plac Dąbrowskiego                                                                                                  90 – 921 Łódź

    Powód                                 Zdzisław GĄGALSKI

ul. Marsz. J. Piłsudskiego 3A/13

                                                             98 – 200 Sieradz

Pozwany          Wojskowe  Biuro Emerytalne (stadio fisci SP)

                                               w  Łodzi

ul. Źródłowa 52

                                                          91 – 735 Łódź

ODWOŁANIE

od informacji   WBE w Łodzi zatytułowanej

 „Decyzja o waloryzacji emerytury wojskowej” z dnia  01.03.2017 roku  (doręczonym mi za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 19..03.2017 r)

Niniejszym, działając w imieniu własnym,

w związku z punktem 1 „Pouczenia” (na odwrocie dokumentu)   wnoszę odwołanie od ww. „decyzji” organu z dnia 01.03.2017 roku.

Na wstępie wyjaśniam, że nie jest to zaskarżenie metody waloryzacji, gdyż organ wydający ów dokument, poprzez celowo błędną manipulację przepisami art. 6. art. 31. art. 32 wojskowej ustawy emerytalnej niczego nie waloryzuje, niczego nie ustala na nowo, ani też nie unieważnia uprzednio wydanych decyzji.

Organ omija prawo.

A celem mojego działania jest unieważnienie wadliwej decyzji w trybie administracyjnym.

„Decyzji”,  jako dokumentowi w rozumieniu art. 115  § 14 k.k., zarzucam naruszenie  art. 107 § 1.k.p.a..

poprzez:

1. Celową manipulację przepisami 6, art. 31 oraz art. 32 wojskowej ustawy emerytalnej.
2. Niezastosowanie się przez organ emerytalny wydający decyzję administracyjną do przepisu prawa określonego w 186 ust. 2 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych; przepis obowiązujący;
3. Niezastosowanie się przez organ emerytalny do przepisu prawa, o którym jest mowa w 6. ust. 1–3  w brzemieniu ustalonym 10 grudnia 1993 roku  w związku z art. 186 ust. 2, pkt 1 ustawy z FUS.
4. Brak podstawy prawnej do wydania doręczonej decyzji administracyjnej; 93 ustawy z FUS – w związku z art. 186 ust. 2, pkt 1 – nie ma tu zastosowania.
5. Błędne przywołanie przez organ 31  ustawy  z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin jako  podstawę do przeprowadzania waloryzacji (.w celu ominięcia przepisu o waloryzacji określonego w art. 6 ust. 1- 3  pierwotnym brzmieniu wojskowej ustawy emerytalnej).
6. Wadliwe pouczenie o możliwości odwołania o decyzji administracyjnej do sądu pracy, podczas gdy w przedmiotowej sprawie (administracyjnej) obowiązuje tryb administracyjny.
7. Brak podpisu dyrektora organu lub upoważnionej osoby działającej  w jego imieniu.

Dostarczony przesyłką listową dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k.  nie został przesłany w systemie teleinformatycznym, o czym świadczy koperta, i to, że przesyłka została dostarczona przez Pocztę Polską. Tym samym, przesyłka została pozbawiona waloru przesyłki w systemie teleinformatycznym. Nie jest również dokumentem elektronicznym w rozumieniu art. 107 k.p.a.,. do którego ma zastosowanie podpis elektroniczny.

Ponieważ wyżej wymienione wady formalne czynią dokument nieważnym,  w związku z tym

wnoszę do Sądu Okręgowego o:

1. Unieważnienie i wycofanie z obiegu prawnego zaskarżonej decyzji administracyjnej;
2. Zobligowanie organu do wydania decyzji zgodnej z przepisami prawa;

Względnie:

3. Uznanie braku właściwości rzeczowej przez Sąd Okręgowy- Wydział Pracy Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi i skierowanie sprawy do rozpatrzenia przez właściwy organ odwoławczy II instancji (w trybie administracyjnym), czyli do MON.

Vide:

1. Postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi – VIII Wydział Pracy I Ubezpieczeń Społecznych  z dnia 15 czerwca 2016 roku (sygn. akt: VIII U 963/16 – sprawa  z powództwa pułkownika Zdzisława Gągalskiego;
2. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie – XIV Wydział Pracy  I Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2016 roku (sygn. akt: XIV U 2753/15)-sprawa z powództwa majora Władysława Karasińskiego;
3. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie  -XIV Wydział Pracy   I Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2016 r. (sygn. akt XIV U 3279/15– sprawa z powództwa pułkownika Jana Biesiagi;
4. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2011 r. II UZ 46/10;
5. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 maja 2012 roku – sygn. akt II sab/wa 447/11–  sprawa z powództwa pułkownika Jerzego Wachowicza –

Nie widzę powodów, dla których Sąd Pracy i US w Łodzi miałby brać   na siebie odpowiedzialność za niekompetencję, a może i za naruszenie prawa (z art. 231 KK) przez  dyrektora wojskowego „organu”  emerytalnego oraz jego przełożonych?

Z uszanowaniem-

Zdzisław GAGALSKI

……………………….    (00)459007731187677523

 

Załącznik nr 2

Ewolucja art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej na przestrzeni lat: 1972-2004

Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 1994 r., nr 10, poz. 36 z p. zm.) podstawą prawną waloryzacji już przyznanej emerytury (renty) jest  art. 6,

który na przestrzeni lat 1972-2004 ;ulegał licznym modyfikacjom.

A.

• Ustawa z dnia 16 grudnia 1972 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 1983 r., nr 29, poz. 139 z p. zm.):

Art. 6:

1. Emerytury i renty podlegają waloryzacji w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska.
2. Waloryzację emerytur i rent przeprowadza się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od wprowadzenia zmian w uposażeniu zasadniczym żołnierzy zawodowych.
3. Minister Obrony narodowej określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady waloryzacji emerytur i rent.

B.

• Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 1994 r., nr 10, poz. 36):

Art. 6:

1. Emerytury i renty podlegają waloryzacji w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska.
2. Waloryzację emerytur i rent przeprowadza się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od wprowadzenia zmian w uposażeniu zasadniczym żołnierzy zawodowych.
3. Minister Obrony narodowej określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady waloryzacji emerytur i rent.

C.

• Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1999 r., nr 162, poz. 1118):

Art. 159. W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, z 1996 r. Nr 1, poz. 1 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153 i Nr 141, poz. 944) wprowadza się następujące zmiany:

  1)   art. 6 otrzymuje brzmienie:

“Art. 6.   Emerytury i renty podlegają waloryzacji na zasadach  i terminach  przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu   Ubezpieczeń  Społecznych.”

D.

• Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin:

{Obwieszczenie Marszała Sejmu RP z dnia 18 stycznia 2002 roku w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin}:

Art. 6.3) Emerytury i renty podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

 E.

• Ustawa  z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach  z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw)  (Dz. U. z dnia  1  kwietnia 2003 r.):

“Art. 6.   Emerytury i renty oraz podstawy ich wymiaru podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.  o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118, z późn. zm.)3),  z tym że:

1)   waloryzacja, o której mowa w art. 88 tej ustawy, obejmuje emerytury i renty osób:

a)   którym prawo do świadczenia ustalono przed dniem 1 marca,

b)   które nabyły prawo do renty rodzinnej po żołnierzach zawodowych zmarłych nie później niż w ostatnim dniu lutego,

2)   dodatkowa waloryzacja, o której mowa w art. 91 tej ustawy, obejmuje emerytury i renty osób:

a)   którym prawo do świadczenia ustalono przed terminem kolejnej waloryzacji,

b)   które nabyły prawo do renty rodzinnej po żołnierzach zawodowych zmarłych nie później niż w ostatnim dniu lutego następującego po roku, w którym przeprowadzono dodatkową waloryzację.”.

F.

• Ustawa z dnia 23 lipca 2003 roku  o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 22 września 2003 r. nr 166, poz.1609) artykułem 3 wprowadziła zmianę do ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku  o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin:

 Art. 6. W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 108 i Nr 74, poz. 676 oraz   z 2003 r. Nr 56, poz. 498) wprowadza się następujące zmiany:

  1)   w art. 3 w ust. 1:

1. a)  pkt 7 otrzymuje brzmienie:

“7)  wysługa emerytalna – okresy służby wojskowej w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i im równorzędne, łącznie z okresami, o których mowa w art. 14 i 16,”,

1. b)  pkt 9 i 10 otrzymują brzmienie:

“9)  najniższa emerytura lub renta – kwotę najniższej emerytury lub renty w rozumieniu ustawy                    z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z późn. zm.14)), zwanej dalej “ustawą   o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”,

10)  okresy składkowe i nieskładkowe – okresy uregulowane ustawą o emeryturach i rentach                       z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,”,

1. c)  po pkt 10 dodaje się pkt 11-13 w brzmieniu:

“11)  emerytura dożywotnia – emeryturę przysługującą z zakładu emerytalnego działającego na podstawie przepisów o zakładach emerytalnych,

12)   płatnik składek – płatnika składek, o którym mowa w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych,

13)   wojskowy organ emerytalny – organ emerytalny właściwy w sprawach ustalania prawa do zaopatrzenia emerytalnego i wysokości świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia, określony przez Ministra Obrony Narodowej.”;

  2)   użyte w art. 4, 9, 11, 26, 49 i 50 wyrazy “o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników   i ich rodzin” zastępuje się użytymi w odpowiednim przypadku wyrazami “ustawy  o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”;

  3)   w art. 5:

1. a)  ust. 1 otrzymuje brzmienie:

“1.  Podstawę wymiaru emerytury lub renty inwalidzkiej stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym,   z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i art. 32b.”,

1. b)  po ust. 2 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

“3.  Podstawę wymiaru emerytury lub renty dla żołnierzy zawodowych przeniesionych w stan nieczynny lub skierowanych do służby za granicą stanowi uposażenie należne na stanowisku służbowym zajmowanym ostatnio w wojsku lub przed skierowaniem do służby za granicą, według stawek obowiązujących w dniu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.”;

G.

• Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin:

{Obwieszczenie Marszałka Sejmu RP z dnia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin; Dz. U. z 2004 r.,   nr 8, poz. 66}:

Art. 6.12) Emerytury i renty oraz podstawy ich wymiaru podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach  i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z późn. zm.6), z tym że:

1) waloryzacja, o której mowa w art. 88 tej ustawy, obejmuje emerytury i renty osób:

a) którym prawo do świadczenia ustalono przed dniem 1 marca,

b) które nabyły prawo do renty rodzinnej po żołnierzach zawodowych  zmarłych nie później niż w ostatnim dniu lutego,                              

Natomiast przywołana powyżej ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w art. 88 stanowi:

Art. 88.  1. Emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia  1 marca.

2. Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji.
3. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego,w którym przeprowadza się waloryzację.
4. Waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji-

H.

Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin ( Dz. U. z 2013 r. poz. 666, 675, 1355, 1623, 17):

Art. 6.

Emerytury i renty oraz podstawy ich wymiaru podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach  z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z tym że:

1) waloryzacja, o której mowa w art. 88 tej ustawy, obejmuje emerytury i renty osób:

1. a) którym prawo do świadczenia ustalono przed dniem 1 marca,
2. b) które nabyły prawo do renty rodzinnej po żołnierzach zawodowych zmarłych nie później niż w ostatnim dniu lutego;

Art. 88.  1. Emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia   1 marca.

2. Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji.
3. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego,w którym przeprowadza się waloryzację.
4. Waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji-

W decyzjach „waloryzacyjnych” wydanych przez organ po 2004 roku znajduję różnorodne zapisy zastosowanej podstawy prawnej/.

Załącznik nr 3:

 

Załącznik nr 4