Cudzoziemskie, spekulacyjne doradztwo prywatyzacyjne.

W poprzedniej części ‘Pośpieszna prywatyzacja’ z konieczności technicznej przedstawiono nie pełny opis procesu wynikowego prywatyzacji z pierwszego etapu lat 1990-94 to jest do roku denominacji złotego. W tym opracowaniu uzupełniamy ten okres prezentując dopełnienie jakby całości tego okresu. W przytoczonym poprzednim artykule zaprezentowaliśmy wpływy ze sprzedaży prywatyzacyjnej przedsiębiorstw/spółek państwowych oraz strukturę kosztów za doradztwo prywatyzacyjne z pierwszego roku tego okresu. Doradztwo prywatyzacyjne zachodnich instytucji i to z różnych krajów było realizowane ze szczególna intensywnością w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych minionego wieku, niemal wyłącznie przez różnorodne zachodnie firmy doradcze, banki i ich spółki, które nigdy w przeszłości do roku 1990 nie współpracowały z polskimi instytucjami, bankami, przedsiębiorstwami czy mówiąc ogólnie nawet z Państwem. Nagle we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego doradzały jak i w całości wytwórczą –produkcyjną, a nawet usługową gospodarkę polską i dla kogo sprywatyzować. Doradzały jak i dla kogo prywatyzować najważniejsze branże przemysłowe gospodarki, zamiast zmieniać tylko strukturę rodzajowo-asortymentową wytwarzanej produkcji. W końcu lat osiemdziesiątych autor ogłosił zasadę-program koniecznej nowej polityki gospodarczej jako tzw. restrukturyzacji przedsiębiorstw wytwórczych i usługowych w gospodarce narodowej, analogicznie jak program oddłużenia zagranicznego Państwa. Ta idea ekonomicznej restrukturyzacji choć początkowo została przyjęta, to w krótkim czasie z powodu powszechnego jej bezzasadnego nadużywania zmęczyła opinię publiczną do stopnia znużenia.

To ten i taki program miał być konsekwentnie realizowany, on odpowiadał interesom rozwoju gospodarczego i stabilizacji siły gospodarczej Państwa, a był skrzętnie wyciszany, tłamszony i ukrywany aż do zapomnienia.. Pojawiła się nagle niemal rewolucyjnie politycznie doktryna prywatyzacyjna, zatajana w przebiegu w praktyce gospodarczej znana tylko dla wybranych wykonawców i korzystających nabywców. Nazwano ją programem przyśpieszonej koniecznej prywatyzacji, zbawczej na wszelkie trudności gospodarczej, głównie ze względu na potrzebę wzrostu dochodów budżetowych Państwa. Miało to świadczyć o przyspieszonym wzroście stopy życiowej obywateli w porównaniu do epoki socjalistycznej. Przesłanką główną lansowaną od początku miesiąca października roku 1989 i w latach dalszych było przeświadczenie, publicznie wmawiane opinii publicznej, że dużymi polskimi przedsiębiorstwami, szyderczo nazywanymi ‘molochami’ nie da się sprawnie zarządzać, choć nie było wiadomym przez kogo, nie mogły by być sprawnie zarządzane, choć w tym okresie w Polsce żyło ponad 1,5 mln obywateli z wyższym wykształceniem.

Pozbawiony narodowej kontroli program z doktryny przyśpieszonej dekomunizacji gospodarki poprzez prywatyzację był realizowany bez dostępu polskich ośrodków naukowo-technicznych do jego oceny, realizacji i kontrolnego nadzoru. Z tego względu stał się dewiacją gospodarczą, pociągającą w średnim horyzoncie czasowym biedę niedostatek, a nawet nędzę do stopnia niedożywienia licznych grup lokalnej społeczności i emigracji młodzieży, niosącą nieład społeczny, niezadowolenie społeczne świata pracy wywołując w społeczeństwie apatię i krytyczność nastrojów społecznych przejawiających się w krótkotrwałych ocenach różnych partyjnych ekip rządzących. Wyzwalając jednocześnie powszechność krytyki całego procesu prywatyzacyjnego, który prawdę mówiąc, jest  rażąco krytycznie oceniany  przez Naród, choć wychwalany przez zagraniczne koncerny i służące im media.

Prywatyzację w latach 1990-94 prowadzono na kilku szczeblach, rządowym i wojewódzkim, a nawet na poziomie starosty powiatowego Główne decyzje zapadały na poziomie i szczeblu centralnym, na którym nie dostrzegano jakby krajowych ośrodków doradczych i ośrodek ten nie miał praktycznie krajowych, poza doktrynalnymi, doradców gospodarczych, a doradcy zagraniczni nie znali lub udawali, że nie znają prawa dewizowego, gdyż nabywcom zagranicznym nie stawiano wymogu, aby zobowiązania za nabywane polskie podmioty gospodarcze regulowali właśnie w dewizach, i dopiero po wpłacie należności, a nie przed wpłatą, następowało przeniesienie praw własności z nabywanej spółki i to w stopniu takim /np.51, 70, 80 procent/, w jakim nastąpiło nabycie pakietu akcji/udziałów w zakupywanym/nabywanym polskim podmiocie gospodarczym. Tak jednak nie było, występowała zasada własnego uznania. Nabywcy zagraniczni, nabywając pakiet, nawet nie kontrolny akcji/udziałów sami i bezprawnie zmieniali nazwę firmy/spółki i z polskiej na zagraniczną, przez co niemal natychmiast zrywali jej dotychczasowe stosunki ekonomiczne z zagranicą, a nawet z rynkiem krajowym i już na rzekomo swoje wyroby czy usługi radykalnie podnosili ceny.

Nabywcy zagraniczni nabywali polskie przedsiębiorstwo/spółkę bez względu na wielkość/wysokość procentową nabywanego pakietu akcji/udziałów w całości 100-procentowej prawo własności, które od momentu jego nabycia dawało im prawo swobodnego nim dysponowania, nawet do natychmiastowego zbycia włącznie. Zastanawiającym jest, że doradcy zagraniczni na kwestię dewizową w ogóle nie zwracali uwagi, pomijali ją, wiedząc, że złoty polski nie jest walutą wymienialną i że wszelkie stosunki ekonomiczne Polski z zagranicą /z Polski i do Polski/ były regulowane w wyrażeniu finansowym tylko w obcych wymienialnych walutach. Rozliczenia dewizowe z zagranicą prowadziły wówczas w kraju tylko trzy uprawnione dewizowo państwowe podmioty gospodarcze, NBP jako bank centralny kraju, Bank Handlowy w Warszawie S.A. oraz Bank Pekao S.A.

W statystyce dewizowej z tego okresu niewiele tych wpływów dewizowych można się doszukać, co znaczy, że większość tych prywatyzacyjnych zagranicznych zobowiązań była kombinacyjnie regulowana w złotych, a wiec środkami finansowymi pochodzącymi z różnych operacji i spekulacji dokonywanych na rynku polskim, w tym także ze sprzedaży już nabytego mienia po uzyskaniu przeniesienia prawa własności ze zbywanej spółki na danego zagranicznego nabywcę. Zagraniczni doradcy postępowali jakby mieli jakieś odmienne przywileje dewizowe, czy nawet zwolnienia podatkowe, które dziś są jakby przez ekonomistów zapomniane czy zgubione w mentalności i w ocenach analitycznych. Wszystkie te wykombinowane ulgi, upusty czy zwolnienia i płatności dokonywane w złotych zamiast w dewizach wpływały bezpośrednio na poziom ceny i wartość zbywanej/nabywanej spółki, na którą te wszystkie czynniki wpływały na zaniżanie wartości firmy do gotówkowej zapłaty i ostatecznie łącznej wartości zbywanej spółki.

Wartość zbywanych przedsiębiorstw była różnie ,nawet dziwnie określana. Przypomnieć tu należy wypowiedz publiczną jednego z ówczesnych premierów początku lat dziewięćdziesiątych, że ‘przedsiębiorstwo jest tyle warte ile nabywca chce za niego dać’. W życiu nawet codziennym trudno jest znaleźć durnia, który by chciał dać sam pełną wartość, gdyby nie miał określonej ceny przez sprzedającego. Przecież te wszystkie zachodnie ekspertyzy rzekomo wybitnych geniuszy którym polskie umysły nie dorastały nie dostrzegali polskiego państwa jego interesu, wykorzystywali naiwność młodego wówczas naszego aparatu gospodarczego i politycznego, jego niska stopę życiową i mamili ich obiecankami przyszłych i wysoko płatnych prac w przejętych prze ich zagranicznych nabywców firmach.

Firmy zagraniczne, które nabywały w naszych przedsiębiorstwach/spółkach pakiety akcji czy udziałów stawiały poniżający warunek, że ekspertyza prywatyzacyjna nie może być wykonywana przez firmę polską. bo jej nie uznają, uznają tylko te ekspertyzy/analizy, które zostaną wykonane przez firmę zagraniczną. Dlatego dla niektórych prywatyzowanych przedsiębiorstw/spółek takie analizy/ekspertyzy były wykonywane przez kilka zagranicznych firm doradczych z żądaniem niemal natychmiastowej zapłaty nawet po byle jakim jej wykonaniu. Nie uznawały naszych suwerennych podmiotów doradczych, nawet placówek naukowo-badawczych czy branżowych instytutów, można więc domniemać, że nie uznawały jakby suwerenności naszego Państwa.

Prywatyzacja – Firmy doradzające  w  1992 roku

Kurs średnioroczny NBP  1 USD = 13 631,26 zł

Trudno zrozumieć, że władze krajowe godziły się na takie upokarzające warunki przy sprzedaży własnych narodowych przedsiębiorstw i szły na tak dalekie ustępstwa nie mając żadnego czynnika do przymusowej prywatyzacji. Koszty tych zagranicznych usług doradczych w roku 1992 i 93 stanowiły poważny wydatek dewizowy, wpływając na bezzasadny import zbędnych usług płatnych dewizowo powiększających w sposób bezpośredni zadłużenie zagraniczne, które przy racjonalnej gospodarce dewizowej i dbałości władz mogło być znacznie mniejsze i nie tak dokuczliwe w stopniu corocznych spłat. Strukturę tych wydatków dewizowych za doradztwo zagraniczne w przyporządkowaniu do poszczególnych prywatyzowanych przedsiębiorstw/spółek z procesu prywatyzacyjnego lat 1992 i 1993 przedstawia, analogicznie tabela 1 i 2.

Z danych tabeli 1 wynika, że w roku 1992 na 132 doradców instytucjonalnych, doradzających przy prywatyzacji aż 115 było zagranicznymi, pobierających i transferujących pobraną, a właściwie wyłudzoną, zapłatę na zagranicę, Doradzali przy prywatyzacji niemal wszystkich zakładów piwowarskich, browarów, nabywanych przez firmy zagraniczne, przedsiębiorstw branży celulozowo-papierniczej, przemysłu centowo-wapienniczego, chemicznego, maszynowego, motoryzacyjnego, elektronicznego, radiowego, przemysłu maszyn rolniczych, zakładów przetwórstwa owocowo-warzywnego, stoczniowego, handlu zagranicznego, a nawet hotelarskiego i turystycznego. W odniesieniu do ówczesnych polskich warunków ekonomicznych koszt wykonywania tych analiz, często pseudo ekspertyz był rażąco zawyżony, co w  porównaniu do zapłat jakie pobierali polscy instytucjonalni doradcy, a zagraniczni to stosunek ten jest parokrotnie wyższy na nie korzyść krajowych, stanowiąc bardzo wysoki wydatek dewizowy państwa za to zbędne doradztwo. Koszt jakiejkolwiek analizy wykonywanej przez zagranicznego doradcę z zasady zawsze był parokrotnie wyższy w porównaniu z analogiczną pracą wykonywaną przez polski podmiot doradczy.

Z danych tabeli 1 wynika również zasada samowolnej uznaniowości, że dla tego samego zbywanego/prywatyzowanego przedsiębiorstwa/spółki analizy prywatyzacyjne  wykonywały niemal wyłącznie doradcy zagraniczni, a nawet kilku doradców dla tej samej polskiej spółki. Kilku instytucjonalnych zagranicznych doradców przejęło całe branże do prywatyzacji, faktycznie decydując niemal o wszystkim, i których koszt doradczy obniżał wartość zbywanej prywatyzacyjnie spółki, a w szeregu przypadkach nawet poważnie i to parokrotnie ją przewyższał. Można na tym etapie analizy prywatyzacyjnej jeszcze przypuszczać, że koszt tych doradczych prac wykonanych na, czy dla jednej i tej samej spółki nie będzie wyższy od wartości kwotowej uzyskanej ze sprzedaży prywatyzacyjnej danej spółki. Krajowe, wysoko specjalistyczne firmy naukowo-gospodarcze, analityczne i konsultingowe tylko w niewielkim procencie uczestniczyły w prywatyzacyjnym procesie doradczym i to tylko w odcinkowych zagadnieniach. Wszystkie poważniejsze i dla całych branż gospodarczych analizy prywatyzacyjne wykonywały firmy zagraniczne.

Żadna krajowa instytucja/firma doradcza czy naukowo badawcza  nie wykonywała branżowych analiz prywatyzacyjnych jako tak zwanych sektorowych dla całej danej branży narodowego przemysłu czy sektora bankowo-ubezpieczeniowego, choć również i takie pojedyncze były w jakiś dziwny sposób skoligacone z amerykańskimi. Zapanowała moda na zagraniczne, cudzoziemskie, nazwy zakładanych spółek, które chciały skorzystać z przywilejów zwolnienia od płacenia podatku dochodowego, nawet ceł, analogicznie jak to presyjnym oddziaływaniem na nasze władze gospodarcze uzyskały firmy zagraniczne, i to wtedy kiedy w ogólne nie współpracowały z Polską, nie znając polskiej gospodarki, przedsiębiorstw oraz struktury polskiego handlu zagranicznego ze światem. Tajemniczo i po cichu, bez prasowych informacji publicznych, opracowywały zasady i projekty prywatyzacji  poszczególnych i całych branż przemysłowych i finansowych i to jako kierunków długoterminowego rozwoju gospodarki polskiej.

Prywatyzacja – Firmy doradcze 1993 rok

Kurs średnioroczny NBP  1 USD = 18 145,47zł

Zaskakującym i nie zrozumiałym jest, że w całym tym długoterminowym procesie prywatyzacyjnym nie uczestniczyły i nadal niemal nie uczestniczą polskie uczelnie ekonomiczne, instytuty uczelniane, naukowo-badawcze i inne choćby branżowe, tzw. resortowe, a nawet Polskiej Akademii Nauk, które mogłyby zarobić na swoje utrzymanie podnosząc swój poziom badawczy w służbie gospodarczej i przez to zmalałoby dofinansowanie budżetowe na ich utrzymanie. Zarzuca się tym placówkom niski stopień badawczy w przydatności dla praktyki gospodarczej, a z drugiej strony jakby nie dopuszcza się ich do takich prac i to wtedy kiedy z niezrozumiałych względów preferuje się obcych płacąc im w dewizach i dalej nierozważnie zadłużając państwo za granicą do stopnia niemal nie wypłacalności, o czym już społeczeństwo nie jest dostatecznie informowane.

W trzecim, 1993 roku procesu prywatyzacyjnego, w doradztwie prywatyzacyjnym uczestniczyło 113 doradców instytucjonalnych w tym, aż 97 zagranicznych, nadal wykonujących te cicho zlecane prace doradcze. W już trzecim roku prywatyzacji to polskie instytucje powinny prowadzić cały proces doradczy i to one powinny weryfikować to co robiły zagraniczne, czy nie prowadziły doradztwa będąc w zmowie z zagranicznymi nabywcami, którym jednocześnie wyceniały nasze zbywane spółki dla nabywców zagranicznych i doradzały we wszechstronnym nabywaniu naszych podmiotów gospodarczych. Doradzały na dwie strony raz sprzedającej polskiej stronie rządowej, drugi raz nabywcy zagranicznemu, któremu określały nawet cenę nabycia naszego przedsiębiorstwa /spółki. Analizując aspekt prywatyzacyjny można dostrzec w sposób wyraźnie odczuwalny w strukturach ekonomicznych, ściślej finansowych, brak jakiejkolwiek koordynacji zadaniowej, a nawet analitycznej na szczeblu rządowym. A te zagadnienia należą do podstawowych obowiązków doradców rządowych i ministerialnych, jeżeli takowi rzeczywiście byli. Nominalne utytułowanie nie wykazuje mądrości i szerokiej wiedzy ekonomicznej, głownie słabe nawet prymitywne poruszanie się w przedmiocie ekonomicznym praktyki gospodarczej i brak dbałości o sprawy Państwa, może powodować poza ciężkimi skutkami ekonomicznymi, także kompromitację aparatu władzy danej rządzącej partii. Potwierdzeniem jest choćby fakt, że np. rząd zatwierdza z pełną wiarą w rzetelność podaną mu cenę zbycia przedsiębiorstwa/spółki, a z drugiej strony zataja się /nie podając mu/ poniesionego kosztu obsługi doradczej, kto i za jaka cenę realizował to doradztwo. Tak np. rząd zatwierdził cenę zbycia spółki państwowej firmie zagranicznej za złotówki wbrew ówczesnemu prawu dewizowemu. Prawo dewizowe przewidywało jeszcze na początku lat 90-tych, że zagraniczne podmioty gospodarcze i cudzoziemcy, jako dłużnicy regulują swoje zobowiązania wobec Polski /jej podmiotów i osób fizycznych/ w walutach wymienialnych. Ta zasada nie była przez nasze władze w pełni stosowana od początku roku 1990. Nowy rząd  z roku 1989 jakby dowolnie stosował zasadę dochodowości dewizowej.

Pierwszym zakładem/spółką było Przedsiębiorstwo Eksportu Budownictwa ‘Exbud’ S.A. w Kielcach, której 45% pakiet akcji został sprzedany firmie amerykańskiej ITI -International Team for Implantology. Zaskakującym jest, że ta nie budowlana i nie przemysłowa firma kupiła akcje słynnego polskiego eksportera budownictwa, a ekspertyza wykonana przez zagranicznego doradcę, jak i za ile prywatyzować tę spółkę kosztowała Exbud 130 tys. dolarów. A przecież wszystkie partie parlamentarne miały przydzielane przez Państwo fundusze na doradztwo z którego mogli opłacać prace różnorodnych tematycznie i specjalistycznie doradców i powinny mieć rozpracowane problemy gospodarcze i kierunki rozwoju, które w kampanii wyborczej mogłyby być konsultowane z wyborcami. W całym długoletnim procesie przekształceń prywatyzacyjnych prawie nikt nie nadzorował tego procesu, bo gdyby był nadzorowany to nie pominięto by kosztu  doradczej i poza doradczej obsługi prywatyzacyjnej, bo organa przeprowadzające prywatyzację nie informowały w swoich sprawozdaniach wykonawczych z dokonanej prywatyzacji o kosztach jej obsługi i o poziomie uzyskanych środków, a nie odprowadzonych bezpośrednio do budżetu, czy o wydatkach dewizowych dokonanych zapłat doradcom zagranicznym i jaki jest stosunek kosztu doradztwa zagranicznego w stosunku do ceny uzyskanej ze sprzedaży danej spółki. W materiałach sejmowych nie można się też doszukać stałości, czy ciągłości takich informacji, a te które są mają charakter uzupełniający przedkładany jakby na żądanie Sejmu.

Prywatyzacja – Firmy doradzające w procesie prywatyzacji w roku  1994

Kurs średnioroczny NBP  1 USD = 22 726,95 zł

Z różnorodnych materiałów  państwowych, nawet Sejmowych nie można uzyskać informacji, poza tym, że w prasie zagranicznej zamieszczano informacje o prywatyzacji gospodarki polskiej, w jaki sposób te zagraniczne firmy doradcze nabywały te zamówienia na to doradztwo i z jakim polskim organem gospodarczym były prowadzone te rokowania, i na jakich kryteriach szacowano cenę takiego doradztwa, do wykonania którego strona polska dostarczała tym instytucjonalnym doradcom zagranicznym wszelkie dane liczbowe i opisowe, wynikowe i planistyczne, podczas gdy analitykom krajowym utrudniano dostęp do tych i takich informacji zbywając ich rzekomym brakiem doświadczenia prywatyzacyjnego.

Nie zrozumiałym jest też fakt, że w rządzie i przy rządzie oraz w Sejmie byli różnorodni pracownicy naukowi z naszych uczelni ekonomicznych i prawnych /profesorowie, docenci, doktorzy/ i nie zadbali aby większość tych ocen doradczych wykonywały ich macierzyste uczelnie, instytuty czy inne krajowe specjalistyczne podmioty gospodarcze . Nie informowali naukowej czy gospodarczej opinii publicznej, że są takie prace do wykonania i, że są potrzebni specjaliści do ich wykonania,. co gorsze, że nie organizowano żadnych wolno dostępnych spotkań w towarzystwach naukowo – technicznych czy ekonomicznych, na których przedkładano by zadania stojące przed rządem do wykonania prze krajowych ekspertów. Zatajano to jakby z nihilizmu, czy z obawy aby ten świat intelektualny nie znał tych celów i zadań i aby nie mogli przez ich znajomość uczestniczyć w procesie krytyki rządzących partii. Z analizy struktury zadaniowej i kosztowej wynika duża i bez zasadna ekonomicznie liczebność tych firm zagranicznych, nie płacących podatku WAT, którego do roku 1993 w naszym kraju nie było, a z innych podatków i opłat zostały zwolnione. Po wprowadzeniu WAT w lipcu 1993 roku większość tych zagranicznych firm uzyskała zwolnienia, podczas gdy krajowe takich zwolnień nie uzyskały. Niektóre z nich uzyskały zadziwiająco wysokie dochody i to jeszcze ze zwolnieniem podatkowym w długoletnim okresie.

Z analizowanych materiałów nie można wywnioskować czy i kiedy zwolnienia te wygasły i czy nadal firmy obce korzystają z tych przywilejów podatkowych. Gdyby od wydatków za to zagraniczne doradztwo pobierano należne podatki bez żadnych ulg czy zwolnień, to środków finansowych starczyłoby na regulacje wałów przeciwpowodziowych w głównych zalewowych rejonach kraju dotykanych niemal corocznymi  wylewami rzek i rzeczek w całym po socjalistycznym okresie.

Drugą spółka sprzedaną amerykańskiej firmie za złote, a nie za dolary była Fabryka Maszyn Papierniczych ‘Fampa’ w jeleniej Górze, której amerykanie zakupili 80% pakiet akcji, i dla której analizę prywatyzacyjną wykonały inne amerykańskie firmy doradcze za 232 100 dolarów płatnej w dolarach, co stanowiło 5,1 % ceny/wartości sprzedaży tego pakietu akcji. Amerykański system walutowy nie przewidywał żadnych rozliczeń  w innych walutach i to jeszcze nie wymienialnych, poza dolarem. Zaskakującym jest dlaczego nam płacili w złotych i dlaczego wartość tych kilku spółek określano w złotych, a nie w dolarach. Kolejną spółką której 80% pakiet akcji zbyto firmie niemieckiej Montana za złote, zamiast za dolary czy marki, były Zakłady Przemysłu Odzieżowego ‘Bobo’ S.A. w Pilawie Górnej, w województwie dolnośląskim, na ziemiach odzyskanych z niewoli niemieckiej. Zakład ten zbyto za 6.400 mln starych złotych. Także nowoczesną technicznie spółkę Hydrotest S.A. w Krakowie zbyto funduszowi amerykańskiemu za złote zamiast za dolary. Analogicznie sprzedano Hartwig Gdański firmie niemieckiej, potem Fabrykę Wtryskarek Ponar-Zywiec firmie z Honkongu. Zupełnie nie zrozumiałym jest, że w tym samym czasie kiedy Polska prowadziła rozmowy z Zachodem o umorzenie części długu zagranicznego z epoki stanu wojennego, to w tym samym czasie sprzedano 42% pakiet akcji, tak potężnej cementowni w Strzelcach Opolskich za złote firmie belgijskiej, a następnie Stomil-Sanok funduszowi amerykańskiemu, i spółkę Prefabet-Rakowice znów firmie niemieckiej, czy 80% pakiet akcji Zakładów Przemysłu Cukierniczego ‘San’ w Jarosławiu firmie brytyjskiej za złote, choć jednocześnie za analizę prywatyzacyjną dla tej spółki zapłacono instytucjonalnemu doradcy zagranicznemu w dolarach, podobnie jak wykonawcom analiz prywatyzacyjnych dla tych właśnie wymienionych spółek zbytych firmom zagranicznym, nie stosując zasady wzajemności płatniczej i rozliczeniowej.

Koszty i struktura podmiotowa zagranicznego doradztwa prywatyzacyjnego w piątym roku procesu prywatyzacyjnego tj. w 1994 nie uległa zmianie. W roku 1994 na ogólną prywatyzację 97 przedsiębiorstw/spółek dokonanych bezpośrednio prze rząd, aż 67 spółek prywatyzowali doradcy zagraniczni. Nabywcami tych prywatyzowanych przez zagranicznych doradców zawsze były firmy, koncerny zagraniczne. Dziwnym zbiegiem okoliczności doradcy zagraniczni nie prywatyzowali tych spółek, które nabywali polscy inwestorzy, różne polskie podmioty gospodarcze. Polscy rzekomi doradcy prywatyzowali zaledwie kilka przedsiębiorstw/spółek. Ten liczbowy stosunek nie jest analitycznie pełny i całkowity. Pełny obraz daje dopiero porównanie kosztu poniesionego za to doradztwo zagraniczne, realizowane tylko w tym 1994 roku przez firmy amerykańskie, angielskie, francuskie i niemieckie. Z całorocznego kosztu doradztwa prywatyzacyjnego ,które wyniosło prawie 228.938 mld starych złotych o równowartości 10 073 410 dolarów amerykańskich, stanowiąc ponad 10 procent ogólnych wpływów ze sprzedaży prywatyzacyjnej tego  roku.

Z danych wynika, że najdroższe  doradztwo realizowały firmy amerykańskie i angielskie, które za te nabywane za to doradztwo środki finansowe nabywają w naszym kraju różnorodne majątki nie płacąc wcale  lub płacąc w znikomym stopniu z zagranicy niemal żadnych środków dewizowych, a przeciwnie transferując je z naszego kraju, przed którym nasze władze są jakby dziecinnie bezradne, nie nadzorując celowości i zasadności wydatków dewizowych i kombinacyjnych operacji kantorowych. W całym czteroletnim okresie zarobek doradczy firm zagranicznych w większości został skierowany na nabywanie w Polsce różnorodnych majątków, na zakładanie banków, spółek konsultingowych, audytorskich, informatycznych, biur maklerskich, pośrednictwa, domów handlowych, zakup sklepów, zakładanie firm developerskich, budowę biurowców i lokali na wynajem polskim instytucjom państwowym, samorządowym i społecznym, czy na zakup mieszkań dla spekulacji itp. Wystarczy spojrzeć na śródmieście stolicy Państwa aby na każdym kroku dostrzec proces wywłaszczania polskich instytucji ze śródmieścia i plasowania się różnego  rodzaju zagranicznych i to usługowych obsługujących instytucje państwowe. Uzyskują one ogromne zyski które natychmiast transferują na zagranicę nad czym polskie władze nie sprawuję niemal żadnej kontroli ekonomiczno-dewizowej. Aby mogły tak w Polsce funkcjonować musiały najpierw w Polsce zarobić, a łatwy i nie odpowiedzialny zarobek wystąpił na doradztwie prywatyzacyjnym.

Na polskim rynku giełdowo-walutowym spekulują aż 963 firmy zagraniczne, w tym 762 angielskie. Z głębszych analiz ekonomicznych wynika, że różnorodne firmy zagraniczne obsługują większość naszego aparatu gospodarczego, niemal w całości obsługują finanse państwowych i samorządowych instytucji eliminując z naszego rynku narodowego resztki polskich tego rodzaju podmiotów gospodarczych. Stosunkowo często publicznie widać członków rządu w otoczeniu doradców zagranicznych, a nie krajowych. Towarzystwo doradców zagranicznych jakby dodawało im splendoru i prestiżu i jakby się wstydzili korzystać z doradztwa polskich, własnych indywidualnych doradców i firm krajowego doradztwa, którym nie zlecają niemal żadnych problemów analitycznych do zbadania zarówno bieżących jak i perspektywicznych.