Polska Piastów za czasów Chrobrego ok. 1020 r. (cień: obecne granice) i II Rzeczypospolita 1918-1939 (wiki)
Włodzimierz Bojarski
Refleksje stulecia
Część II. Złe i dobre doświadczenia
2.1 Minione stulecie było już drugim, kolejnym stuleciem wojen, zniszczeń kraju oraz wielkich cierpień i męczeństwa narodu. Obejmowało trzy okresy wyniszczenia: dwie wielkie, długotrwałe wojny światowe oraz niszczycielską i zniewalającą transformację lat 1989-2014. Wszystkie te okresy charakteryzują się jednak podobnie:
- biologicznym niszczeniem i eksterminacją narodu, (od 1990 r. dodatkowo objęto nas ogólnoświatowym programem zmniejszenia liczby ludności do połowy),
- niszczeniem i zawłaszczaniem bazy produkcyjnej i dóbr materialnych,
- walką z Kościołem katolickim, wiarą i religią,
- niszczeniem podstaw kultury i tożsamości narodowej.
2.2 Również podobnie w każdym z tych trzech okresów nasi polityczni sojusznicy zachodni okazywali się w ostatecznym rozrachunku naszymi przeciwnikami i wiarołomnymi zdrajcami [1]. Pomimo takich stosunków, Polska dwukrotnie osłoniła i częściowo obroniła kraje Europy Zachodniej od niszczycielskiej nawały bolszewickiej w 1920 r. i w 1944/45 r. oraz od wielkiej zarazy ze Wschodu w latach 1921-23.
2.3 Koniec XIX wieku oraz początek XX w. i odzyskania niepodległości zaznaczył się projektem utworzenia na naszych ziemiach Judeopolonii i pierwszymi próbami jego realizacji [2]. Natomiast koniec XX w. i początek XXI w. okazał się dalszą, zaawansowaną realizacją „wiecznie żywej” idei Lenina o zjednoczonej, totalitarnej Europie bez państw, narodów i religii, a może też-budowy Judeopolonii.
2.4 Niestety, w okresie międzywojennym została pogrzebana idea federacyjnej Polski wielu narodów. W okresie obu wojen światowych i okupacji wszystkie mniejszości narodowe w Polsce: żydowska, niemiecka, ukraińska i litewska, współpracowały z agresorami, występowały czynnie, a niekiedy i zbrodniczo przeciw ludności polskiej.
2.5 Dzięki poparciu Rosji, Polska po 1945 r. powróciła na dawne, piastowskie,
etniczne ziemie i zyskała bardzo korzystne terytorium i granice. Stała się krajem najbardziej jednolitym etnicznie. Natomiast bolesna pozostała utrata Wilna, Lwowa i Kresów oraz Śląska Cieszyńskiego.
2.6 Dobrze rozwinięta w czasie Polski Ludowej owocna współpraca gospodarcza i naukowa z krajami Europy Środkowej, po 1989 r. została szkodliwie zerwana przez władze państwowe i agentury, a również i przez społeczeństwo. Można i trzeba do tej współpracy powrócić.
2.7 Z wyjątkiem agentury, Polska została zaskoczona stosunkowo nagłym upadkiem systemu komunistycznego i nie była na to przygotowana – ani Solidarność, ani środowiska narodowe i katolickie, ani społeczeństwo. Wprawdzie już wcześniej docierały bardzo nieliczne zapowiedzi bliskiego upadku komuny i zniewolenia kraju,
ale wydawały się zupełnie nieprawdopodobne i nie brano ich pod uwagę.
2.8 Stan wojenny, „przekręt okrągłostołowy” oraz włączenie Polski w mperialne struktury Unii Europejskiej złożyły się na trzyetapowy zamach na Polskę ze strony wymienionych sił globalistycznych, celem jej opanowania, zniszczenia, zniewolenia i ostatecznej zagłady (a może także – budowy Judeopolonii).
2.9 W okresie międzywojennym dochód narodowy na mieszkańca w Polsce był o połowę niższy aniżeli w krajach zachodnich (dziś w Unii Europejskiej). Obecnie, po 75 latach, jest on 3 do 4 razy niższy. Podobnie pogorszył się stosunek średnich płac ludności miejskiej. Równie duża różnica dotyczy całej sfery świadczeń socjalnych dla ludności. Tak zostaliśmy względnie cofnięci w międzynarodowym dobrobycie i gospodarce.
2.10 Na początku XX wieku z rolnictwa żyło 75 % ludności kraju, obecnie poniżej 15 %. Ludność Polski nie wzrosła od 25 lat i powoli starzeje się. Zatrudnienie w polskim przemyśle w roku 2010, po niszczycielskiej transformacji, spadło do najniższego poziomu z 1950 r., przed uprzemysłowieniem kraju, 60 lat temu. Od 1991 r. powstało i utrwaliło się duże bezrobocie w kraju. Wielu młodych ludzi wyjeżdża za granicę szukać pracy, szybko wyludniają się peryferyjne rejony wiejskie, a nawet całe województwa.
2.11 Historyczne, duże różnice majątkowe między Polakami zostały znacznie zmniejszone i negatywnie zniwelowane w wyniku dwu wojen światowych i komunistycznego okresu powojennego. Natomiast od 1990 r. zaczęły one ponownie gwałtownie wzrastać, na ogół w wyniku rozkwitu działań pozaprawnych i przestępczości gospodarczej. Wywołało to znaczny spadek zaufania społecznego.
2.12 Podstawą umocnienia, trwałości i aktywizacji naszego narodu była wiara katolicka oraz organizacje kościelne, a także ofiarne zaangażowanie religijne, społeczne, gospodarcze i polityczne wielu księży katolickich i biskupów.
2.13 W końcu XIX i początku XX wieku wysoki stopień świadomości i patriotyzmu
oraz rozwinięte stowarzyszenia i organizacje obywatelskie, społeczno-gospodarcze zostały uformowane w wyniku wytrwałej „pracy organicznej” „od podstaw”. Pozwoliło to w dogodnej sytuacji na sprawną mobilizację narodu i odzyskanie niepodległości po pierwszej wojnie światowej oraz na zorganizowanie Polskiego Państwa Podziemnego w okresie drugiej wojny światowej.
2.14 Po pierwszej i po drugiej wojnie światowej nasz wyniszczony wojną naród, w bardzo niekorzystnych warunkach, dokonał własnymi siłami i za własne pieniądze cudu szybkiej odbudowy zniszczeń, rozwoju gospodarczego i uprzemysłowienia oraz wystawienia i uzbrojenia naszej armii. W okresie życia jednego pokolenia było możliwe nie tylko zniszczenie prawie całego, materialnego dorobku narodu, ale także jego odbudowanie w okresie powojennym. Znacznie trudniej natomiast przychodzi odbudowa duchowa, odrodzenie moralne i kulturalne.
2.15 Zdolności Polaków: organizacyjne, gospodarcze, innowacyjne i naukowe, a nie tylko wojskowe, okazały się w minionym stuleciu najwyższej miary i to w najtrudniejszych warunkach wojny oraz odbudowy i rozwoju. Wyróżniamy się pozytywnie kreatywnością wśród innych narodów. Okazała się niezwykła siła naszego polskiego, chrześcijańskiego narodu, wielka, twórcza inwencja oraz znaczne, własne zasoby gospodarcze i możliwości rozwojowe.
2.16 Po wyniszczeniu polskiej inteligencji w latach wojennych i powojennych 1939-1955, nie nastąpiło odrodzenie narodowej, katolickiej elity kulturalnej i politycznej (wymordowanej, na emigracji, rozproszonej i spauperyzowanej). Stłumiony został instynkt zachowawczy oraz poczucie wspólnoty i odpowiedzialności za naród.
2.17 Pomimo wielkiej działalności polskiego Papieża Jana Pawła II, w ostatnich dekadach nastąpiło znaczne osłabienie autorytetu i znaczenia hierarchii Kościoła katolickiego, milczącego wobec dokonywanych krzywd, zniszczeń materialnych i moralnych. Kościół sam poddawany jest nadal wielkim naciskom oraz niszczącym działaniom zewnętrznym i wewnętrznym.
2.18 Nowe techniki wrogiej propagandy i manipulacji medialnej, w zmonopolizowanym, obcym systemie medialnym, zdołały w ciągu dwudziestu lat podzielić i skłócić polskie społeczeństwo oraz w szerokim zakresie pozbawić krytycyzmu i zdrowego rozsądku.
2.19 Wielka, dawna siła naszego narodu została w ostatnich dekadach trwale podcięta i nadal słabnie na skutek:
- zmaterializowania i laicyzacji części społeczeństwa, (w wyniku oderwania od wiary i Kościoła),
- rozkładu życia rodzinnego i upadku rodziny,
- zerwania łączności międzypokoleniowej i wykorzenienia kulturowego młodzieży,
- depopulacji (upadku rozrodczości) i masowej emigracji młodzieży,
- zadłużenia finansowego,
- upadku zaufania społecznego i solidarności oraz braku kompetencji władz i braku perspektyw na przyszłość.
2.20 Cała transformacja gospodarcza od 1989 r. i prawie każde duże państwowe
przedsięwzięcie gospodarcze pozostają pod wpływem wielkiego kapitału i obcych interesów; nie służą dobru i interesowi społeczeństwa polskiego.
2.21 W kraju nastąpiła ogólna dominacja kapitału nad pracą i poważna degradacja świata pracy. Oprócz dużego bezrobocia i marginalizacji związków
zawodowych, znacznemu regresowi uległa ochrona pracy i świadczenia socjalne. Konstytucyjny zapis o społecznej gospodarce rynkowej, solidarności, dialogu i współpracy (Art.20) pozostaje martwy, a kraj opanował dziki system kapitalizmu neokolonialnego.
2.22 Rzeczywistość gospodarcza kraju stanowi podstawę bytu i orientacji politycznej większości obywateli oraz działalności władz. Decyduje o poziomie życia i perspektywach młodego pokolenia. W procesie zmian w znacznym stopniu wyznacza również szanse i zagrożenia dla przyszłego rozwoju kraju. Nie jest łatwo ogarnąć tę rzeczywistość w jej wielopłaszczyznowym, kompleksowym i dynamicznym ujęciu, tym bardziej, że jej opisy są zwykle jednostronne i zniekształcone doraźną ideologią. Jednak racjonalne i skuteczne działania, osobiste i obywatelskie, wymagają możliwie obiektywnego poznania i rozumienia tej rzeczywistości.
Minione stulecie dostarczyło bardzo wiele cennych, pozytywnych doświadczeń w zakresie mobilizowania naszego narodu, organizacji społecznych, pracy od podstaw oraz wielkich strategii i programów budowania
i rozwoju polskiego gospodarstwa narodowego. Ale było również wiele negatywnych doświadczeń, szczególnie w polityce; wynikających z polskiej spontaniczności, niekiedy lekceważącej warunki gospodarcze i układ sił, z naszej łatwowierności, a może i naiwności, z braku przebiegłości i przezorności, z niedostatku wiedzy i analiz strategicznych – w stosunku do podstępnych, wiarołomnych i zdradliwych partnerów zagranicznych. Dużo negatywnych doświadczeń przyniosła integracja z Unią Europejską. Każdy działacz patriotyczny powinien poznać te doświadczenia i z nich umiejętnie korzystać.
[1] Zawiślak A. M.: Wypisy z dziejow wiarołomstwa i naiwności w polityce; Wyd. Warszawa 1996.
[2] Szcześniak A. L.: Judeopolonia. Żydowskie państwo w Państwie Polskim; Wyd. Polwen, Radom 2001.
część trzecia i ostatnia: WSKAZANIA I WNIOSKI – link:
Wypowiedz się
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.