NIESPRAWIEDLIWOŚĆ I KŁAMSTWO NIE PRZYSŁONIĄ ZAPAŚCI GOSPODARCZEJ.

Polska wśród krajów UE wyróżnia się szczególnie brakiem sprawiedliwości i medialnym kłamstwem. Te negatywne cechy są na tyle groźne, że staczają nasz kraj coraz bardziej w otchłań samozniszczenia i utraty niepodległości. Grupa dobrze opłacanych dziennikarzy przy pomocy wszystkich rodzajów medialnego przekazu codziennie odwraca naszą uwagę od prawdy, wciskając nam podkolorowane obrazki. Minister, z którym nikt nie chce rozmawiać w Europie nagle, decyzją matematycznej większości staje się drugą osobą w państwie, a ujawnione/ podobno przypadkowo/ po roku matactwa, nagrania z awantury policji z pewnym posłem, wbrew temu, co widzimy, władza poprzez uległe media usiłuje za wszelką cenę kontynuować kolidujące z prawem działania. Dziś nie liczy się sprawiedliwość, poczucie honoru i odpowiedzialności polityków, a najważniejszy jest dostęp do koryta i temu właśnie podporządkowane jest działanie rządzących. To właśnie poprzez skupianie uwagi opinii publicznej na skandalach, przestępstwach usiłuje się odciągnąć rodaków od właściwych zagrożeń. Wygląda na to, że łatwiej jest straszyć zagrożeniem ze strony Rosji niż przyznać, iż czeka nas krach gospodarczy.

Oczywiście oddane władzy media o tym milczą. Nadciagający kryzys, to też ich porażka. Polecam poniższy artkuł.

KRYZYS WRACA

Polityka zaciskania pasa, wręcz obsesja oszczędzania, zaordynowana Europie przez Niemcy zawiodła całkowicie. Unia trzeszczy w szwach

JANUSZ

SZEWCZAK

główny ekonomista SKOK

Do Europy wraca kryzys gospodarczy i finan­sowy, na giełdach do­minuje strach, a Unię czekają stracona dekada, recesja i deflacja. Sytuacja pogarsza się błyska­wicznie, żadnego więc hucznie zapowiadanego w Polsce na początku roku znaczącego oży­wienia gospodarczego nie bę­dzie. Wprost przeciwnie, rece­sja w strefie euro, tak widoczna już we Włoszech czy we Francji, mocno uderzy też w polską go­spodarkę, zarówno pod koniec 2014 r., jak i w 2015 r. Niemieccy eksperci, których jakoś nie cy­tuje TVN24 ani „Gazeta Wy­borcza ”, ostrzegają, że zarówno UE, jak i cała Europa nie tylko z powodu konfliktu na Ukrainie może się pogrążyć w gospodar­czej otchłani. Mówi się coraz wyraźniej i coraz częściej wśród europejskich analityków o tym, że eurolandowi grozi katastrofa, i to głównie z powodu nadal gwałtownie rosnącego zadłuże­nia oraz słabnącej koniunktury. Kanclerz Angela Merkel popeł­niła kolosalny błąd, forsując jako remedium na kryzys w strefie euro i UE zabójczą kurację – po­litykę ciągłych oszczędności.

i                 Po siedmiu latach ratowania europułapka wspólnej waluty zatrzaskuje się coraz mocniej. Wszystko trzeszczy w szwach, Grecja tonie, a jej długi zamiast zmaleć, wzrosły do astronomicz­nego poziomu 170 proc. w relacji do greckiego PKB, dziesięcio­letnie greckie obligacje znów skoczyły do poziomu 8-9 proc., kwitnie spekulacja, a bańka na rynku obligacji państw strefy euro, ale także takich krajów jak Polska czy Węgry, lada chwila może pęknąć z wielkim hukiem. Dziś dwuletnie obligacje nie­mieckie są wyceniane na o proc. Rynki giełdowe zaczynają robić bokami, rośnie panika. Napięcia geopolityczne osłabiają tlący się jeszcze gdzieniegdzie wątły wzrost, a wirus ebola i słabnący rubel dołożą swój negatywny wkład w sferze gospodarczej Europy. Francuska gospodarka stacza się po równi pochyłej, roś­nie deficyt i zadłużenie. Aż 25 du­żych banków europejskich nie zdało przeprowadzanych przez EBC stress-testów w kwestii ich kapitałów. W Polsce test KNF oblały dwa banki (Getin Noble Bank i BNP Paribas). Bankom włoskim, które wypadły najgorzej w ramach owych stress-testów, greckim, z Cypru, Portugalii czy Hiszpanii na dziś brakuje w wersji łagodnej ok. 25 mld euro. Wśród oblanych są też banki niemieckie. Tyle tylko, że jak to się ma do rze­czywistości finansowej i faktów, kiedy tylko hiszpańskie banki tzw. złych i zagrożonych kredy­tów mają na blisko 190 mld euro, włoskie banki – na ponad 160 mld euro, a portugalskie – na ok. 20 mld euro? Wszystkie te kraje mają swoje banki córki również w Polsce. W latach tzw. walki z kryzysem złe długi i zagrożone kredyty wzrosły o bli­sko 200 proc. i obecnie wynoszą ok. 1 bln euro. Dzisiejsze aktywa bankowe w Europie opiewają na kwotę ok. 42 bln euro, a to sta­nowi 350 proc. całego unijnego PKB, w USA to zaledwie ok. 80 proc. amerykańskiego PKB, w Japonii -175 proc. PKB. W Eu­ropie tylko dziesięć największych banków ma aktywa rzędu ok. 15 bln euro, co stanowi ponad 122 proc. europejskiego PKB. Jest więc faktem niepodważal­nym to, że Europa i Unia stoją na bankach, a nie na przemyśle i re­alnej gospodarce. Tak naprawdę, mimo wpompowania w europej­skie banki już ponad 1 bln euro tanich kredytów, a właściwie darowizn, na przełomie 2014 r. i 2015 r. znów muszą być one dokapitalizowane kwotą ok. 280 mld euro. Niewątpli­wie dziś Unia Eu­ropejska stała się Unią Zadłużonych. Europejskie banki – zombie – funkcjonują w najlepsze na coraz silniejszych dopalaczach EBC, a i tak ciągle okazują się studniami bez dna. Nawet dotychczasowa potęga i pozycja niemieckiej gospo­darki okazuje się mitem opartym w dużej mierze na złudzeniach i  na tym, że inni w Europie mają dużo gorzej. Nadchodzący do Europy kryzys może się okazać, jak to słusznie zauważa niemie­cki ekonomista M. Otte, „groź­niejszy niż w czasie bankructwa Lehman Brothers w 2008 r.”. Nowe problemy, jak i te stare, nierozwiązane, zaczynają się groźnie spiętrzać, a 50-procen- towe bezrobocie ludzi młodych na południu Europy to poten­cjalna mieszanka wybuchowa, Bliski Wschód wrze, a Państwo Islamskie staje się coraz więk­szym zagrożeniem dla europej­skiego biznesu w tym rejonie. Tani amerykański gaz, spada­jące ceny ropy naftowej i wielce szkodliwy dla europejskiego przemysłu (wręcz zabójczy dla resztek przemysłu polskiego) Pakiet Klimatyczny powodują emigrację firm i inwestycji z UE do USA oraz przejmowanie eu­ropejskich firm przez koncerny amerykańskie. Końca kryzysu w Europie absolutnie nie widać, raczej odwrotnie, wycofywanie kapitału z europejskich krajów południa (w tym zwłaszcza z Włoch, Hiszpanii, Portugalii czy Grecji) idzie już w dziesiątki miliardów euro. Zagraniczni wierzyciele europejskich kra­jów i firm coraz mniej chętnie prolongują zaciągnięte długi, a tzw. mityczne rynki znów stają się wyjątkowo nerwowe. Tuszo­wanie i pozorowanie przez elity polityczne UE walki z kryzysem przybrało wręcz karykaturalne formy. W najlepsze trwa tzw. ro­lowanie długów i Polska jest tu absolutnym liderem.

Polityka zaciskania pasa, wręcz obsesja oszczędzania, zaordy­nowana Europie przez Niemcy całkowicie zawiodła. Wśród karzełków liliput okazał się wielkoludem rozdającym karty. Nowy szef Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker chce zabrać 300 mld euro z Europejskiego Mechanizmu Stabilności z prze­znaczeniem na nowe inwestycje, ale o tym nie chcą słyszeć Niemcy, uznając ten pomysł za zupełnie niedorzeczny i niebezpieczny. To wszystko może narazić wspólną walutę na ataki spekulantów i jej znaczne osłabienie.

Pierwszy raz od wojny zbi­lansowany budżet Niemiec na 2015 r. bez deficytu może tylko pogłębić problemy unijnej go­spodarki, a wręcz może być za­bójczy dla polskiej gospodarki i  naszego eksportu. Wzrost go­spodarczy jeszcze w tym roku w Niemczech może zejść poni­żej 1 proc. Ostatnie dane z nie­mieckich fabryk są najgorsze od 2009 r., spada eksport, produkcja przemysłowa, zmniejszają się za­mówienia w przemyśle, a to dla polskich firm katastrofalna wia­domość. Recesja we Włoszech, Francji też się nie przysłuży dzia­łającym w Polsce dużym koncer­nom zagranicznym, jak np. Fiat, Michelin, Volkswagen, Siemens, czy dużym zagranicznym ban­kom. Bardzo negatywnie odczują to również duże giełdowe spółki skarbu państwa, jak i sama GPW.

Mimo że fasada niemieckiej go­spodarki jeszcze błyszczy, rysy na fundamentach unijnej gospodarki są coraz większe i groźniejsze. Na­rasta wielkie rozczarowanie do­tychczasowym przywództwem Berlina w UE oraz sprzecznymi posunięciami ze strony szefa EBC Mario Draghiego. Niemcy wcześniej czy później zdecydują się jednak utworzyć ścisły rdzeń UE, porzucając swe zobowiązania wobec słabszych, w tym zwłasz­cza wobec Polski. Francja już dziś powinna być ukarana finansowo przez KE za nadmierny deficyt budżetowy rzędu 4,4 proc. za­kładany na przyszły rok, a Wielka Brytania nie zamierza dopłacić 2 mld euro do budżetu UE na 2015 r. Unii grozi więc realny rozpad.

Czeka nas zatem niewątpliwie nowa odsłona kryzysu, jakiego dotąd nie znaliśmy. To właś­nie Polska i jej gospodarka oraz waluta mogą znacząco ucier­pieć w wyniku powrotu recesji w strefie euro. Rok 2015 może się okazać gorszy od obecnego. Za­kładany wzrost polskiego PKB na poziomie 3,4 proc. w przyszłym roku wydaje się w tej sytuacji nierealny.

Europejski Rzym już płonie, grecki Akropol ponownie się roz­pada, a kanclerz Merkel niczym „Neron w spódnicy” dalej każe oszczędzać i gra w ciuciubabkę z Rosją Putina. Żeby w UE było lepiej, najpierw w Niemczech musiałoby być gorzej, a na pewno inaczej, ale o tym nie chcą słyszeć berlińscy politycy. Premier David Cameron już otwarcie mówi, że jego serce nie pęknie, jeśli Wielka Brytania wyjdzie z Unii. Pakiet Klimatyczny może tylko dobić eu­ropejski przemysł, podobnie jak i polski. Nasz kraj z 1 bln zł długu publicznego, 370 mld dol. długu zagranicznego oraz zbliżającym się również do 1 bln zł długiem gospodarstw prywatnych i firm, brakiem własnego przemysłu i praktycznie wyprzedanym ma­jątkiem narodowym jest zupełnie bezbronny i całkowicie nieprzy­gotowany na nadchodzącą nową fazę kryzysu gospodarczego. Bez umorzenia znacznej części dłu­gów, zwłaszcza słabszym krajom południa UE, ale i również bied­niejszym krajom Europy Środ- kowo-Wschodniej, oraz wyjścia ze strefy euro przynajmniej części krajów z grupy PIGS, egzystencja całego eurolandu będzie jeszcze bardziej zagrożona, a wtedy cała Unia może się pogrążyć w praw­dziwej gospodarczej i finansowej otchłani.

Janusz Szewczak